Wietrzenie szafy ;)

Nie mam miejsca na lalkową witrynkę. A nawet gdybym miała, nie jestem przekonana, czy chciałabym mieć stale przed oczami lalki. Z powyższych powodów trzymam je spakowane w szafie. Przyznaję, że jest to nieco uciążliwe – wyciągnięcie konkretnej sztuki zwykle wymaga wyjęcia mnóstwa rzeczy i włożenia ich z powrotem na miejsce. A kiedy lalki już wyjdą, tworzą mały tłum 😉

Nie wiem, kiedy ich tyle nazbierałam 😀 Odziałam z trudem, całe szczęście obuć było łatwiej.

Christie – jeden mold, a takie różne 🙂

Nichelle – sama nie wiem, która ładniejsza

Superstar – ten sam mold, skrajnie różna kolorystyka. Diabeł tkwi w kolorach?

Czerwonouste:)

Niby wszystkie rude, a każda inaczej

Po jednej – Shani, Asha, Nia

A ta… chyba będzie na części…

Shiny Shiny Shani

Niniejszym oświadczam, że nikomu już nie zazdroszczę posiadania moldu Shani. Bo mam. I to z serii Shani, na ciałku Shani i z koleżankami – Ashą i Nichelle 🙂 Próbowałam szukać jakiejś historii powstania tejże serii, ale nic ciekawego nie znalazłam. Cyniczni mogą zatem stwierdzić, że Mattel robi etniczne lalki, by wyciągnąć więcej kasy, ja wolę wierzyć, że stoją za tym także pobudki czysto humanistyczne.

Moje lalki pochodzą z 1991 roku. Od lewej moldy Shani, Asha i Nichelle. Włosy w stanie mint, zachowała się też część akcesoriów, w tym najważniejsze: biżuteria i buty. Brakuje wielkich spódnic, które można obejrzeć sobie w archiwalnej reklamie: https://www.youtube.com/watch?v=bTsj3Jby29w

Strasznie mi się podobają z tą eksplozją kolorów ❤ Nichelle, uśmiechnięta nieznaczne jako ta Mona Lisa, wygląda na najstarszą z całej trójki. Mam wrażenie, że bardziej niż ustami uśmiecha się oczami.

Wszystkie trzy lalki są w typie AA, jednak Mattel zadbał o różnorodność – każda ma inny odcień skóry. Asha, jako jedyna, posiada straszliwą grzywkę modną w tamtym okresie. Pamiętam, jak niektóre moje koleżanki takie nosiły 😀 Asha przypomina mi także nieszczęsną Whitney Houston, która kiedyś też była pełna życia i roześmiana…

A to Shani właśnie. Nie przypuszczałam, że kiedyś wpadnie mi w ręce, bo to mold dość rzadko spotykany. Słodka i kolorowa jak rajski motyl ❤

I klasyczne barbiowe szpilki do tego w równie klasycznych kolorach 😉

Obfitość włosia (ups… właśnie mi się przypomniało, co zapomniałam – sori, Kamelio… poprawię się)

Chwalę sobie bycie samozarabiającą i samostanowiącą. Jako dziecko nie miałam szansy na takie zabawki. Że o kocyku w tarcze Kapitana Ameryki nie wspomnę 😀

Trochę zebrało się u mnie tych Mattelek. Zebranie ich wszystkich razem na zdjęciu mogłoby być ciekawe. Tylko skąd ja tyle ciuchów wezmę?

 

 

 

 

 

Pokaż buźki ;)

Ja: Przyszły moje nowe Barbie.

Ewa: Rzuć na bloga.

Ja: Nie, bo najpierw muszę ogarnąć.

Ewa: To chociaż buźki pokaż. Ty tak ładnie buźki robisz.

Ja:

No i co miałam zrobić na takie dictum? Pokazuję 🙂 Zdjęcia robione już po zachodzie słońca, więc takie se, ale buźki widać 😉

Radiant Rose 1996

Twarz Radiant Rose tchnie takim urokiem, że nie mogę się napatrzeć. Chyba pierwszy raz widzę Barbie Superstar z rootowanymi rzęsami, a już na pewno pierwszy raz taką posiadam 🙂

Happy Holiday 1997

Holidayka to z kolei pierwsza Superstar, która przeraziła mnie ilością włosów. Aż chciało się zacytować Ewę: po ch… lalce tyle włosów?! Nie wiem, jak ja tę grzywę okiełznam

Glitter Hair  1993

Kolejna z zestawu, na którą nie mogę się napatrzeć. Włosów ilość jest rozsądna, a długość powala. Nie mogę się nadziwić, że żadne dziecko nie dorwało tych włosów. Najwyraźniej zadowoliło się wyłamaniem kolczyków, których sztyfty wciąż tkwią w uszach… Lalka nie ma swojego ciałka.

My First Barbie – Glittering Ballerina 1991

Najplatynowsza z platynowych, niby taka sobie zwyczajna, ale… sami widzicie. Straszliwa grzywka z początku lat 90. ujarzmiona do zdjęcia moją osobistą frotką 😀

Emerald Elegance 1994

I tu mamy do czynienia ze złodziejem ciał. Głowa została zatknięta na ciele baletnicy, na którym pozostanie tymczasowo, aż czegoś nie znajdę.

Beach Streak Nichelle 1992

Moja pierwsza ever lalka z moldem Nichelle. Wcześniej taką twarz widywałam tylko u Ani.

Pretty Hearts 1996

Złodziej ciał i w tym przypadku ubaw miał.

Glitter Beach Christie 1992

Faktycznie jakieś resztki brokatu z niej lecą.

Jak widać, znów mam fazę na starsze Mattelki. Ciekawe, jak długo potrwa. Albo czy wróci mi faza na Mackie. Póki co, która najładniejsza?

Kuzynki

Mam kolejną fazę na starsze mattelki. To już trzecia taka faza – najpierw były Superstary w różnych wersjach kolorystycznych owłosienia (i inne moldy z tej ery), potem Mackie, teraz padło na mold Diva. Od dawna w mojej kolekcji przebywa Midge z serii Beat, niedawno dołączyła do niej Native American Barbie 1993, ponieważ zachciało mi się lalki czarnowłosej, a jak wiadomo Divy są przeważnie rude. Akurat jedna trafiła się tanio wraz z Hallmarkową miniaturką na choinkę.

Jak widać na zdjęciu, gumki we włosach lalki nie przetrwały próby czasu, ona sama, całe szczęście, tak. Odpakowywaniu towarzyszyły emocje rzędu a-co-jeśli-będzie-cuchnąć?!, dlatego najpierw wetknęłam nos do pudełka. Zapach był typowo plastikowy, odetchnęłam więc z ulgą i zabrałam się za rozpakowywanie miniaturki, bo wielce mnie ciekawiła. Zetknęłam się już z tym tematem gdzieś w internecie, ale pierwszy raz miałam okazję zbadać na żywo. Muszę powiedzieć, że całkiem ciekawa rzecz, a co więcej, bardzo starannie wykonana.

Zgodnie z deklaracją na pudełku, lalka ubrana jest w strój inspirowany tradycyjnym indiańskim. Nie znam się, to się nie kłócę, podejrzewam jednak, że Indianie mimo wszystko nie produkowali srebrnych frędzli.

Jak przystało na egzemplarz kolekcjonerski, lalka wyposażona została w stojak. Tradycyjnie (barbiowo, a nie indiańsko) posiada również szczotkę do włosów. Po wyjęciu z pudełka starałam się przede wszystkim wyczesać kawałki pokruszonej gumki, co nie należało do najłatwiejszych zadań, bo cholerstwo rozpadło się dosłownie w pył, który ochoczo pokrył twarz o głowę lalki oraz wszystko wokół…

Po zwycięskiej walce z gumkowym pyłem i uwspółcześnieniu wizerunku czarnowłosa Diva ruszyła w plener wraz ze swoją piegowatą kuzynką Midge. Kwitną już moje ukochane bluebells (po naszemu dosłownie niebieskie dzwonki, oficjalnie hiacyntowce zwyczajne – takimi właśnie nazwami obiera się kwiatki z uroku i romantyczności), więc nie mogłam nie pobiegać po lesie z aparatem ❤

Bluebells, bluebells po horyzont…

Tak, wiem, że moje lalki ciągle wkładają te same ciuchy. To dlatego, że bardzo te ubranka lubię 😀

Zawilce, które kwitły takim samym dywanem w Polsce, jak tu kwitną dzwoneczki, są tu w mniejszości.

Nie zabrakło też fiołeczków ❤

Zarówno zakup, jak i dzisiejszy dzień, uważam za udane 🙂

 

 

 

Snow Dolls – Christie

Nie tylko Delilah poszła pobiegać po śniegu 🙂 Nie mam ostatnio zbyt wielu sposobności lalkowania – gdzie indziej przebywam większość tygodnia niż składuję swoje rzeczy, więc załatwiam sprawy hurtowo 😉

Dzień był naprawdę śliczny, świeciło słońce, więc śnieg błyszczał tysiącem kryształków. Niebo czyste, bez choćby jednej chmurki. Ludzie spacerowali i robili sobie zdjęcia na śniegu 🙂 Różne lalki już wyciągałam na zimno, ale ciemnoskórej jeszcze nie, padło więc na Christie.

Absolutnie uwielbiam tę lalkę. Nie mogę się nadziwić, że tak się pięknie zachowała, a mała fryzjerka, do której zapewne należała, poprzestała na rozpuszczeniu włosów 😀 No i kojarzy mi się z Ewą ❤

Wszystko, co ma na sobie (poza butami i kolczykami ma się rozumieć) wyszło swego czasu spod rąk Ewy 🙂 To i jeszcze więcej…

Horse Riding Barbie 1997

Podczas jednej z ostatnich wizyt w charity shopie trafiła mi się ciekawa Barbie. Szatynka z rudymi pasemkami, w makijażu przywodzącym na myśl połowę lat 90. XX wieku – pamiętam fanki brązowych szminek z liceum 😀 – na ciałku pajacyk. Ubrana w różową koszulę nocną z Aurorą (albo Kopciuszkiem) Disneya, usmarowana jak nieboskie stworzenie i tak samo potargana. Wzięłam, bo kosztowała grosze, pajacyk miał, o dziwo, nierozhuśtane stawy, a w uszach wciąż tkwiły kolczyki – pewnie dlatego, że krótkie i nie tak łatwe do wyrwania.

Na pierwszy rzut oka uznałam, że mam do czynienia z Generation Girl. Jakież było moje zdziwienie, kiedy podniosłam włosy do góry i zobaczyłam datę. Mold GG pojawił się w 1998 roku, a nie taka data widniała z tyłu głowy lalki. Stoi tam Mattel 1976, a zatem Horse Riding Barbie 1997 to schyłkowe wydanie mojego ulubionego moldu Superstar. Makijaż, zdecydowanie odchodzący od różu i niebieskości lat 80., zmylił mnie koncertowo 🙂 Po odszczurzeniu, w swetrze made by Ewa, lalka prezentuje się tak:

Ciągle nie mogę się nadziwić, że to naprawdę Superstar 😉

Odwaliłam ją tak na fioletowo, ponieważ miałam zamiar znaleźć wrzosy i urządzić jej w nich sesję. Koniec końców do lasu nie dotarłam – nie trzeba było pić herbaty przed samym wyjściem… Szłam tzw. publicznymi drogami dla pieszych przez pola. Na samo pole wejść nie można, bo to własność prywatna, ale właściciel ma obowiązek wytyczyć drogę, którą mogą przejść spacerowicze. Natknęłam się m. in. na ostrokrzew widoczny na powyższym zdjęciu. Ta roślina i rudzik to chyba najpopularniejsze angielskie motywy bożonarodzeniowe 🙂

Pole, jak widać, już po dożynkach, ale rumianek wciąż ma się dobrze 🙂

Lalka nie ustrzegła się mazaka. Przez jej czoło przechodzi pozioma kreska, która i tak odmoczyła się w sposób godny podziwu. Pod lewym okiem widoczny jest jakiś punkt, podobnie w kąciku prawego oka jest zabrudzenie, którego jeszcze nie udało mi się całkowicie usunąć. Słońce ostatnio wciąż mocno grzeje, więc może jeszcze załapie się na kurację masłową 🙂

Słońce świeciło wyjątkowo jasno, mimo że to już nie lato, kładąc dziwne cienie naokoło.

Czy wspominałam kiedyś, że mam słabość do kasztanów?

Koniara, to przyzwyczajona do rozkraczania się 😉

Ogólnie jestem zadowolona ze znaleziska 🙂

Z powrotem w domu – tutaj obleziona przez pozostałe 4 znaleziska z tego samego dnia ❤

Imani na szybko

Ledwie pisnęłam na blogu Kidy, że nie pogardziłabym Imani od Hasbro, a dzisiaj odebrałam ją z rąk listonosza. Lalka przybyła z Wrocławia od Ewy 😀 Wielkie dzięki!!! :* Byłaby w świetnym stanie, gdyby nie poharatana noga. Nie wiem, czy ktoś to gryzł, czy próbował rzeźbić – guma jest nieodwracalnie uszkodzona, wygląda to koszmarnie, jakby niedorobiony chirurg usiłował zmniejszyć sobie poziom frustracji. Cale szczęście nie wpływa to na funkcjonowanie nogi, kolano zgina się dwa kliki. A od zaradzenia wątpliwym walorom estetycznym mamy przecież kreatywność 🙂

Lala jest świetna. Kojarzy mi się z najlepszym Barbiowym okresem, latami 80-90., a więc, siłą rzeczy, moim dzieciństwem. Jej twarz przypomina mi wielkooką Skipper. Historię powstania lalek Imani pięknie opisała Kida, więc czuję się zwolniona z powtarzania się: http://simran1pl.blogspot.com/2018/07/imani-wspolny-projekt-olmec-toys-i.html

Najbardziej cieszy mnie doskonały stan zachowania włosów i makijażu lalki. Włosy wydają się niewiele krótsze od pierwotnej długości. Brakuje oryginalnych koralików, ale w obliczu dzisiejszej obfitości wszystkiego i wszędzie, to naprawdę nie problem dorobić coś podobnego.

Na potrzeby zdjęciowe odziałam ją w strój „z epoki”, wzorek wyszedł trochę etnicznie, ale czy jest wystarczająco afrykański, kłócić się nie będę, bo brak mi tu kompetencji. Jeszcze. Chwilowo. Kurteczka i spódniczka pochodzą z tych słynnych zestawów lalkowych ciuszków, które wciąż pokazują się tu i tam po Polsce, część z nich opatrzona jest metką Barbie Genuine i faktycznie można takie stroje odnaleźć w starszych Mattelowych kolekcjach. Co robią w marketach, pozostaje, póki co, tajemnicą. Stopa Imani jest większa niż u Barbie, rozmiarowo przypomina Pure Neemo, jak widać, upchać się dała w zasób posiadany 🙂 Ciało Imani jest szczuplejsze niż Barbie Superstar.

Dowody: z tyłu widać wystąjącą metkę Barbie Genuine, a biedna nóżka owinięta jest folią, co, szczerze mówiąc, ułatwiło wciągnięcie legginsów.

A to oczywiście z dedykacją dla Ewy:) Bardzo się cieszę z tej lalki, jeszcze raz dzięki! ❤ :*

Miłego lalkowego czwartku wszystkim! :*