Piątkowy wieczór przed pracującym weekendem. Obejrzałabym horror, pomyślałam (a kiedy ja tak nie myślę? :P). Annabelle. Obejrzę wreszcie i się wypowiem.
UWAGA! SPOILERY
Na początku na czarnym ekranie pojawia się czerwony napis definiujący lalkę między innymi jako przedmiot kolekcjonerski. Wszyscy kolekcjonerzy w tym miejscu dziękują twórcom Annabelle za uznanie ich istnienia. I tu kończą się zalety tego filmu.
Przyznaję, że od początku nie miałam szczególnie wybujałych oczekiwań względem tegoż dzieła, ale nic nie przygotowało mnie na to, co zobaczyłam. Historia rzekomo oparta na faktach (pisałam o tym dawno na tymże blogu), czego pozwolę sobie nie komentować w tym miejscu, bo zwykle, kiedy to robię, ktoś się obraża. Wracając do fabuły i jej konstrukcji, tylu strzelb Czechowa naraz w jednym filmie chyba nigdy nie widziałam, a wszystkie wypaliły w łatwo przewidywalnych okolicznościach. Annabelle skonstruowano z kilku typowych motywów, ogranych do bólu w horrorach o lalkach i horrorach ogólnie. Po filmie z niemałym budżetem chciałabym spodziewać się czegoś więcej. To wszystko już było – dawniej, lepiej i znacznie bardziej autentycznie.
Akcja filmu toczy się w latach 70. ubiegłego wieku. Główną bohaterką filmu jest ciężarna Mia, żona swojego męża, lekarza-rezydenta, której całe dnie wypełnia głównie właśnie bycie w ciąży. Jak nietrudno się domyślić, ona w tym filmie reprezentuje „czucie i wiarę”, a on „mędrca szkiełko i oko”, że tak pojadę z wieszcza. W każdym razie do czasu. Lalka pojawia się w jednej z pierwszych scen filmu jako prezent dla Mii od męża, który ta entuzjastycznie dodaje do swojej kolekcji. Wkrótce przyszli rodzice zostają napadnięci we własnym domu przez naśladowców rodziny Mansona. Zanim młodzi kultyści zginą z rąk policji tudzież własnych, jedna z nich, nomen omen Annabelle – wyrodna córka sąsiadów – weźmie rzeczoną lalkę w ramiona z łatwo przewidywalnym skutkiem. Tu trudno opędzić się od skojarzeń z pierwszym, oryginalnym Child’s Play.
Widz już wie, że kropla krwi skapująca do oka lalki oddała ją na służbę samemu piekłu! Skąd nauka jest dla żuka, mili państwo, nie krwawimy lalkom do oczu, bo skutki tego mogą okazać się opłakane 😛 Nietrudno się domyślić, że od tego momentu w domu głównych bohaterów zaczną dziać się tzw. dziwne rzeczy. Głównie głupie, niestety. Mia nabierze awersji do lalki, którą jej mąż ofiarnie wrzuci do kubła na śmieci. Lalka oczywiście wróci, kiedy rodzina zmieni miejsce zamieszkania, a pani domu, chcąc uporać się ze strachem, jako jej ksiądz dobrodziej z ambony nakazał, posadzi ją na półce w dziecinnym pokoju, nieszczególnie troszcząc się o higienę najwyraźniej.
W nowym domu wciąż dzieją się dziwne rzeczy, a Mia wydaje się widywać nie tylko ducha kultystki Annabelle, ale także… rogatego demona. Zwraca się zatem o pomoc do przypadkowo poznanej właścicielki księgarni, Afroamerykanki o tzw. „otwartym umyśle”. W tym momencie widz zaczyna liczyć, ile razy widział w horrorze ciemnoskóre medium płci żeńskiej i wychodzi mu, że sporo, a ostatnim razem w ubiegłą sobotę… Mia zaprasza również znajomego księdza w nadziei, że ten poradzi sobie z nawiedzoną lalką. Tu widz horroru liczy księży… Kapłan tymczasem zachowuje się jak totalny amator (a widz znowu liczy), zabierając lalkę do samochodu bez żadnych dodatkowych zabezpieczeń, a widz wspomina wszystkie inne razy, kiedy ktoś w horrorze zrobił to samo…
Trudno powiedzieć, czy lalka została opętana przez ducha kultystki, czy też demona, którego ta chciała przywołać, czy może przez obojga. Momentami wydaje się, że sam rogaty działa za jej pośrednictwem. Uczciwie trzeba przyznać, że radzi sobie z typową skutecznością horrorowego demona: jestem panem ciemności, zanim zeżrę twoją duszę, będę zrzucał z regału ciężkie książki na twoje dziecko siedzące tuż pod nim i nie trafiał. Ha! A potem poprzewracam ci fotele! A masz! I drzwiami będę trzaskał, popiszę sufit jedną kredką i otworzę okno, taki ze mnie mocarz! A ty drżyj! 😛 Dusza oczywiście musi być bardzo konkretna, jakby nie można było szukać gdzie indziej, gdzie będzie łatwiej.
Mówiąc krócej: kalka na kalce kalką pogania. Największym rozczarowaniem jest jednak sama lalka. Jej jedyna funkcja została sprowadzona do bycia naczyniem na duchy, demony czy co tam jeszcze można wlać w lalkę. Nie ma mimiki twarzy i w ogóle się nie rusza – po prostu jest. I tyle. Nie chodzi, nie gada, nie robi min. NIE STRASZY. Nie wiem, jak to się stało, że taka chała zyskała tak wielką popularność. To dziesiąta woda po kisielu z dziurawym scenariuszem pisanym na kolanie, momentami wywołującym śmiech – w każdym razie u mnie. No ale ja podobno mam specyficzne poczucie humoru 😉
wszystkie zdjęcia z internetu
