Nie bój się tego, kim jesteś – Rey z Jakku

The Rise of Skywalker obejrzałam w dniu premiery, a jakżeby inaczej! Zamiast recenzji powiem krótko – jestem zadowolona. Łzy po zakończeniu sagi ocieram Mandalorianem i lalkami oczywiście. Z okazji świątecznych autoprezentów wydłubałam z pudełka Rey z serii Forces of Destiny, tej samej, z której pochodzi Leia prezentowana jakiś czas temu.

Rey of Jakku to jedna ze, zdaje się, trzech wersji tej lalki w serii. Pozostałe dwie miały do towarzystwa albo BB-8 (tych posiadam już kilku…), albo Kylo Rena (strasznie nieudanego moim zdaniem).

Rey to produkt pośredni między lalką a figurką. Ma jakiś niby mechanizm, który pozwala wymachiwać kijem, ale artykulacją nie powala. Najlepiej wypada ruchomość rąk oraz dłonie – jak widać dość skutecznie trzymają włożone w nie przedmioty. Najgorsze są nogi. Nie dość, że spodnie są wmoldowane (tak jak i koszulka, nota bene), to jeszcze w taki sposób, że lalka nie może stanąć inaczej, jak tylko w rozkroku. Kolana nie zginają się do kąta prostego, staw biodrowy nie pozwala na uniesienie nogi w stu procentach. Dość dziwnie to sobie Hasbro wymyśliło.

Trzeba przyznać, że akcesoria są ładnie wykonane – od butów, przez kij po plecak. Lalka ma ładną twarz, dokładnie pomalowaną i starannie uczesane włosy. Strój się strzępi, ale biorąc pod uwagę, czym Rey zajmowała się na Jakku, rozwalający się materiał dodaje całości odpowiedniego klimatu.

BB-8 pochodzi z Disney Store, z poprzedniej serii figurek die cast, gdzie do towarzystwa miał Rose Tico.

Gdyby ktoś chciał sprawić sobie Rey celem przesadzenia na inne ciałko, warto pamiętać, że jej karnacja jest bardzo jasna, więc nie będzie to szczególnie łatwe.

Niech Moc będzie z Wami w te święta, moi kochani! I w ogóle 🙂

Charlotte (2017)

Co by nie mówić o lalkowych horrorach, nie jest łatwo o oryginalność i niepowtarzalność w tym temacie. Większość twórców zostaje zatem przy odgrzewaniu kotletów. W niskobudżetowym horrorze z 2017 roku mamy do czynienia z sileniem się na oryginalność celem spięcia kilku mniej lub bardziej udanych shortów horrorowych w klamrze o złej lalce, tytułowej Charlotte.

Film zaczyna się jak jedna z miejskich legend – opiekunka do dziecka przez telefon przyznaje się swojej pracodawczyni do strachu przed lalką, która znajduje się w salonie. Kobieta twierdzi, że żadnej lalki nie ma. Przeciwnie niż w legendzie nie karze opiekunce zabrać dziecka i uciekać, co dla dziewczyny oznacza marny koniec. Lalka terroryzuje ją i zmusza do oglądania horror shortów, część których, nawiasem mówiąc, widziałam szmat czasu temu na youtubie. Po każdym filmie opiekunka zaczyna coraz bardziej przypominać szmaciankę.

Jeśli spodziewacie się wyjaśnienia, skąd wzięła się Charlotte i dlaczego zamienia opiekunki w szmacianki, zamiast w szanujący się winyl, podczas seansu horror shortów, srodze się zawiedziecie. Shorty są, co prawda, dość zróżnicowane tematycznie, niektóre całkiem niezłe, daleko im jednak do „rasowego” horroru, a fabuła klamry jest wyłącznie pretekstowa. Widziałam lalkowe produkcje znacznie gorsze, ale tę poleciłabym chyba tylko dzieciom na piżam party 🙂

Rozmazany Londyn w tle

W sobotę pojechałam do Londynu, bo dawno (miesiąc!) nie byłam i tęskność coraz mocniej wbijała zęby w tę część mojego mózgu, którą potocznie zwie się sercem 😉 Wyjątkowo pamiętałam o zabraniu ze sobą lalki, ale z braku umiejętności tło jest przeważnie rozmazane Czasem to fajne, ale nie wtedy, gdy nie o taki efekt chodzi, więc szybko straciłam zapał do lalkowych zdjęć, robionych telefonem tym razem. Ale nawet gdybym zabrała aparat, zdjęcia nie wyglądałyby inaczej – przy tak małych obiektach zawsze wychodzi rozmazane 😥

Dowód rzeczowy nr 1 – Miu na tle rozmazanej budki w tle. Bez zdjęcia z budką pobyt w Londynie się nie liczy za pobyt w Londynie 😉

Dowód rzeczowy nr 2 – platan zwieszający gałęzie nad Tamizą, niedaleko przystani Millbank. I zanim ktoś mi powie, że dziwnie ją ubrałam: w Londynie ludzie tak chodzą. Pozawijają się od góry, a nogi gołe. Ile razy trafiam na tak odzianą osobę, nie mogę się nadziwić, że naprawdę nie marznie.

Dowód rzeczowy nr 3 – rozmazany budynek Parlamentu w tle.

Dowód rzeczowy nr 4 – Parlament nierozmazany, za to Miu wygląda, jakby zaczynała znikać…

Dowód rzeczowy nr 5 – Miu poprawia flagę na szczycie budynku i też wygląda dziwnie

Dowód rzeczowy nr 6 – rozmazane London Eye w tle. I tyle.

W tym tygodniu idę na urlop, może będzie więcej czasu na ćwiczenie zdjęć. Mówię, jakbym siedmiu lat lalkowania za sobą nie miała… 😛

Miu odziana jest w czapkę z Innocent smoothie, kurtkę Barbie koniary, spódniczkę Mattel i getry na MH szyte przez Ewę oraz buty z zestawu butów dla Barbie.

Portret kobiety z liściem

Dzisiaj jestem zadowolona ze zdjęć 🙂

Chciałam inaczej, ale co ja poradzę, że rude najlepiej komponują się z jesienią…

Spódnica i sweter by Ewa, korale by me, buty z eBaya, rajty od Delilah, a czapka ze smoothie. Tak, z Innocent smoothie, które kupuję czasem w zestawie z kanapkami i małymi chipsami, a które zimą bierze udział w akcji charytatywnej wspierającej starszych ludzi. W lodówce stoją butelki w różnych czapkach, kiedy się taką kupi, część kosztu napoju zostaje przekazana na cele charytatywne. Czapki są ręcznie robione przez wolontariuszy. Czasem się nastoję przy lodówce, bo trudno się zdecydować, która czapka ładniejsza. Rozmiar czapek, jak widać, niemal idealnie Tonnerkowy 🙂

Pogoda dziś nie najgorsza, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że północna Anglia stoi pod wodą po ostatnich deszczach. Miałam dziś się uczciwie uczyć od rana (szefowa kazała iść na kurs, to poszłam), ale kiedy wyszłam po chleb, razem z jesiennym powietrzem wciągnęłam wenę na lalkowe zdjęcia 😉

A niebo podarowało trochę słońca 🙂

Miłego weekendu wszystkim!

Spectra w listopadzie

„Everyone leaves. In the end.
Everything dies. In the end.
It doesn’t matter how hard you hold on.” – Mortiis Everyone leaves

Wyszła z domu z dwoma kolczykami. Nie zauważyła, kiedy jeden z nich zniknął gdzieś pod dywanem z jesiennych liści, niepostrzeżenie.

Dzień sam w sobie był jednym z tych uroczych, powolnych i leniwych, a pogoda okazała się łaskawa. Obserwowała, jak słoneczne promienie raz po raz ustępują miejsca różnokolorowym chmurom.

Wędrowała, oddychając wilgotnym powietrzem, a rozmaite myśli kłębiły się w jej głowie. Nie zauważyła, kiedy doszła do cmentarza. Nie zauważyła, ile się zmieniło w tym krótkim czasie.

Niczego nie zauważyła. Może dlatego, że zmiana jest naturalną koleją rzeczy. Oraz, podobno, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło 😉

Spectra po raz pierwszy wyszła z worka, w który ją spakowałam przed opuszczeniem Polski w lipcu. Odziana jest w ubranko od Ewy. Pierwszy raz zobaczyłam tę kreację podczas spotkania lalkowego kilka lat temu w zimie, kiedy Ewa po raz pierwszy dołączyła do naszego gromadnego wtedy lalkowania. Jesień – bierze mnie na wspominki i sentymenty. Niedobrze

Wszystkie zdjęcia poza ostatnim zrobiłam aparatem. Telefonowe zdjęcie tym razem edytowałam GIMPem, nie na telefonie. Tym razem jestem zadowolona z efektów. Słusznie?

Miłego nowego tygodnia wszystkim!!! 🙂

Radiant Rose Barbie – jesienią i telefonem

Jesień. Telefonem. Efekty i edycja z telefonowego aparatu. Na małym ekranie wyglądało to jakoś lepiej

Po-sea Posey – ta, która wyszła z morza

Miniony weekend spędziłam po drugiej strony wyspy, w Weston-super-Mare. Pogoda w miarę dopisała, mimo pętających się po obejściu resztek huraganu Lorenzo. Ponieważ jechałam odwiedzić znajomego, z którym łączy mnie zamiłowanie do horrorów, wzięłam ze sobą Posey, jedną z Living Dead Dolls. Przy okazji odkryłam, że gdzieś wcięło różę, którą rzeczona miała w dłoni. Urok częstych przeprowadzek…

Szczątkowa ruchomość tych lalek nie pozwala na stworzenie oszałamiających efektów, jednak Posey wyjątkowo dobrze odnalazła się na tle odpływu. Nawiasem mówiąc, pierwszy raz mogłam obserwować cofającą się wodę oraz pochodzić po dnie, kiedy była daleko.

Jestem zadowolona ze zdjęć. Nawet nie musiałam się starać, klimat miejsca zadbał o efekt za mnie – trochę gotycko, trochę tęsknie, trochę lovecraftowsko, a trochę jak z Poego. Powiedzmy, że jakoś tak:

Nikt nie wiedział, skąd przyszła. Powiadano, że pewnego pochmurnego ranka wyłoniła się z morza i tak już zostało. Ludzie unikali jej, kiedy błąkała się po trawiastych wzgórzach, z niewidzącymi oczyma utkwionymi gdzieś w dali. Bali się jej. Mówili, że jej obecność zwiastuje nieszczęście.

A ona, nieświadoma nieprzychylnych spojrzeń, szła przed siebie, czasem wyciągając ręce, jakby próbowała coś schwytać. Albo kogoś.

Czasem siadała na przybrzeżnych skałach, patrząc, jak odchodzi morze. Błąkała się później między osieroconymi kamieniami i kępami obnażonych wodorostów, ani razu się nie potykając, co zdarzało się każdemu, który próbował odkryć sekrety morskiego dna. Wiatr czesał jej długie, jasne włosy – tylko taki dotyk znała.

W końcu odeszła, skąd przyszła. Zniknęła tak samo, jak się pojawiła. Tych, którzy poszli za nią, można odwiedzać na cmentarzu. Mogiły, w jakie ich złożono, porastają kryształami morskiej soli.

Koniec. Bez bomby 😉