Jak widać od pewnego czasu nie lalkuję zbyt intensywnie – żeby nie powiedzieć wcale. 2016 był rokiem intensywnej, momentami wręcz wycieńczającej pracy nad konwentem, a od 1 września, kiedy dzieci szły do szkół, ja poszłam wreszcie (zupełnie niespodziewanie) do pracy wymarzonej, na której dostanie już dawno straciłam nadzieję. A że to praca o specyficznym charakterze, rzadko kiedy faktycznie da się wyjść po założonych ośmiu godzinach… Choćby z tego powodu nie mam za dużo czasu na inne zajęcia.
Lubiłam pracę z dziećmi, nie powiem, że nie, dawała mi dużo satysfakcji. Ale tak naprawdę dopiero teraz zrozumiałam, co to znaczy kochać pracę, którą się wykonuje. Dawniej nie uważałam, że to takie ważne, ale teraz widzę, jak wiele dobrego to daje i jak pomaga w życiu. Może też dlatego lalki poszły w odstawkę.
Mając mniej czasu na lalkowanie, dużo łatwiej jest posegregować je na te mniej i bardziej lubiane. Niektórych mimo wszystko nie mam ochoty się pozbyć i wciąż mam na nie jakieś pomysły, więc raz na jakiś czas będę odkurzać Mangustowo – mam np. wciąż niepokazane Pamelki, których stadko szczęśliwie przyrosło w międzyczasie, jakkolwiek na samym początku lalkowania wydawało się to nie do zrobienia. Większą część swojego zbioru już udało mi się wyadoptować, zostało jeszcze kilka sztuk, które będą szukały nowych domów.
