Gdyby lalka była człowiekiem, czyli jak Cię widzi AI, tak Cię odtwarza ;)

Facebook podrzucił mi ciekawostkę w postaci strony AI Portraits, gdzie sztuczna inteligencja odtwarza jak najdokładniejszą kopię wczytanego zdjęcia. Nie byłabym sobą, gdybym nie sprawdziła innych możliwości tej strony. Jeśli AI wykryje na zdjęciu twarz, „odmaluje” ją wg możliwości swojego algorytmu. Tak widzi kilka moich lalek:

Jak ocenianie wysiłki AI?

Love Will Tear Us Apart*

„When the routine bites hard
And ambitions are low
And the resentment rides high
But emotions wont grow
And were changing our ways,
Taking different roads
Then love, love will tear us apart again”

„Why is the bedroom so cold
Turned away on your side?
Is my timing that flawed,
Our respect run so dry?
Yet theres still this appeal
That weve kept through our lives
Love, love will tear us apart again”

„Do you cry out in your sleep
All my failings expose?
Get a taste in my mouth
As desperation takes hold
Is it something so good
Just cant function no more?
When love, love will tear us apart again”

*Autorzy utworu: Bernard Sumner / Ian Kevin Curtis / Peter Hook / Stephen Paul David Morris. Tekst utworu Love Will Tear Us Apart © Universal Music Publishing Group

Pippa Palitoy

Mamy w miasteczku sklepik o nazwie Dusty Attic Vintage. Można tam nabyć wszystko od ciuchów i książek przez meble i porcelanę po zabawki właśnie. W ostatnią sobotę wygrzebałam tam Sindy Pedigree z paroma oryginalnymi ciuszkami oraz bohaterkę dzisiejszego wpisu.

Pippa to produkt firmy Palitoy powstały w 1972 roku. Nie twierdzę, że rozpoznałam ją w sklepie na pierwszy rzut oka. Pamiętałam jednak, że co najmniej podobną lalkę widziałam w londyńskim V&A Childhood Museum. I tak, po nitce do kłębka, trafiłam na stronę o tych lalkach: http://overzone.com/cgi-bin/storefront.asp?StoreID=12

Lalką, którą widziałam kilka lat temu w muzeum w Londynie, była Britt, koleżanka Pippy (nawiasem mówiąc, z punktu widzenia języka polskiego, imię jest tragiczne…). Sama Pippa może być uznana za wzór Simbowej Pamelki – wzrost podobny, poza tym spójrzcie na te zawiasy w kolanach. Ręce lalki nie zginają się w łokciu.

Włosy i rootowane rzęsy zdecydowanie uległy niszczącemu wpływowi dziecięcych rączek (dziecko, które się nią bawiło, musiało być z 10 lat starsze ode mnie) i czasu. Nie chciałam ryzykować zepsucia wszystkiego, dlatego nie usunęłam tej jednej sterczącej rzęsy.

Sukienka, jak widać po linku, jest oryginalna, buty, jak to często bywa, zaginęły w pomroce dziejów. Nie przepadam za klimatami flower power, ale Pippie jakoś pasują – w końcu to jej epoka. Buźka jest prześliczna, zwłaszcza ten zadarty nosek 🙂 Mam nadzieję, że z czasem trafię jeszcze inne jej koleżanki z Palitoy.

 

Horse Riding Barbie 1997

Podczas jednej z ostatnich wizyt w charity shopie trafiła mi się ciekawa Barbie. Szatynka z rudymi pasemkami, w makijażu przywodzącym na myśl połowę lat 90. XX wieku – pamiętam fanki brązowych szminek z liceum 😀 – na ciałku pajacyk. Ubrana w różową koszulę nocną z Aurorą (albo Kopciuszkiem) Disneya, usmarowana jak nieboskie stworzenie i tak samo potargana. Wzięłam, bo kosztowała grosze, pajacyk miał, o dziwo, nierozhuśtane stawy, a w uszach wciąż tkwiły kolczyki – pewnie dlatego, że krótkie i nie tak łatwe do wyrwania.

Na pierwszy rzut oka uznałam, że mam do czynienia z Generation Girl. Jakież było moje zdziwienie, kiedy podniosłam włosy do góry i zobaczyłam datę. Mold GG pojawił się w 1998 roku, a nie taka data widniała z tyłu głowy lalki. Stoi tam Mattel 1976, a zatem Horse Riding Barbie 1997 to schyłkowe wydanie mojego ulubionego moldu Superstar. Makijaż, zdecydowanie odchodzący od różu i niebieskości lat 80., zmylił mnie koncertowo 🙂 Po odszczurzeniu, w swetrze made by Ewa, lalka prezentuje się tak:

Ciągle nie mogę się nadziwić, że to naprawdę Superstar 😉

Odwaliłam ją tak na fioletowo, ponieważ miałam zamiar znaleźć wrzosy i urządzić jej w nich sesję. Koniec końców do lasu nie dotarłam – nie trzeba było pić herbaty przed samym wyjściem… Szłam tzw. publicznymi drogami dla pieszych przez pola. Na samo pole wejść nie można, bo to własność prywatna, ale właściciel ma obowiązek wytyczyć drogę, którą mogą przejść spacerowicze. Natknęłam się m. in. na ostrokrzew widoczny na powyższym zdjęciu. Ta roślina i rudzik to chyba najpopularniejsze angielskie motywy bożonarodzeniowe 🙂

Pole, jak widać, już po dożynkach, ale rumianek wciąż ma się dobrze 🙂

Lalka nie ustrzegła się mazaka. Przez jej czoło przechodzi pozioma kreska, która i tak odmoczyła się w sposób godny podziwu. Pod lewym okiem widoczny jest jakiś punkt, podobnie w kąciku prawego oka jest zabrudzenie, którego jeszcze nie udało mi się całkowicie usunąć. Słońce ostatnio wciąż mocno grzeje, więc może jeszcze załapie się na kurację masłową 🙂

Słońce świeciło wyjątkowo jasno, mimo że to już nie lato, kładąc dziwne cienie naokoło.

Czy wspominałam kiedyś, że mam słabość do kasztanów?

Koniara, to przyzwyczajona do rozkraczania się 😉

Ogólnie jestem zadowolona ze znaleziska 🙂

Z powrotem w domu – tutaj obleziona przez pozostałe 4 znaleziska z tego samego dnia ❤

Niekigurumi, ale i tak kawaii =^.^=

Choć pogoda zrobiła się bardziej stereotypowo angielska, nie sposób mówić jeszcze o jesieni, jakkolwiek według kalendarza na to już czas. Drzewa są wciąż jeszcze zielone, pojawiają się zaledwie pojedyncze kolorowe liście.

Ale nie o pogodzie miałam, tylko o projekcie kigurumi. Bardzo szybko stało się jasne, że maskotka jest za mała i materiału nie wystarczy. Powstała za to całkiem sympatyczna bluza z ogonem i uszami (oraz oczami, które są dość makabryczne :D).

Doszłam do wniosku, że misiek na kigurumi powinien być jednak sporo większy od lalki, żeby mieć nieco swobody materiałowej. Kupiłam misia na testy, ale po dokładnym sprawdzeniu okazał się posiadać wartość kolekcjonerską, wobec czego moja mama dostanie go w prezencie 🙂

Przerobienie maskotki na bluzę to nic trudnego. Wystarczyło odpruć dół, wyciągnąć wypełnienie (które posiadało biały pokrowiec w kształcie maskotki), przerobić łapy na rękawy i odpruć pysk, nieco zwęzić z tyłu, a potem podszyć wszystkie brzegi. Ubranie lalki wymaga ściągnięcia jej głowy i wyjęcia dłoni, ale w przypadku Pure Neemo to nic trudnego 🙂 Efekt uważam za całkiem słodki ❤

A teraz nieco zabawy z efektami:

photofunia

filtr „dramatic”, ostatnio często używany przez niektórych moich znajomych

filtr „sepia”

filtr „pinhole”

Podczas dzisiejszego lalkowego spaceru nie obyło się bez przygód. Trochę padało, kiedy wychodziłam z domu. Poszłam nad tutejszą „rzeczkę”, której porządnie dały się we znaki tegoroczne upały. Dzisiaj z poziomem wody było już znacznie lepiej, przeszłam na drugą stronę, połaziłam po krzakach. W drodze powrotnej okazało się, że gdzieś musiał przepełnić się zbiornik, bo już nie dało się przejść suchą nogą. Całe szczęście dało się wrócić naokoło 🙂

Komórkowa apka Krokomierz, którą wczoraj zainstalowałam z czystej ciekawości, jakie dystanse przemierzam, wskazała prawie 3000 kroków podczas tej sesji 🙂 Kolejne dwa zrobiłam na zakupach. Udało mi się wydreptać w charity shopie ciekawą superstarkę: https://vk.com/photo-29352952_456246476 i kilka kuców z g1 i g3 – obecnie całe towarzystwo zażywa spa 🙂

Star Wars współcześnie

O tym, że postaci z filmów potrafią bardzo płynnie przejść do roli zabawki czy kolekcjonerskiego przedmiotu, wiemy nie od dziś. W końcu uniwersa popkultury powstają m.in. w celach zarobkowych. Od kiedy Disney kupił Lucasfilm, mógł także zabrać się za produkcję własnych figurek. Wraz z Przebudzeniem Mocy powstała seria Star Wars Elite Series. Zaraz za nią wyprodukowano kolekcję bohaterów Rogue One, a następnie pojawiły się postaci z The Last Jedi.

Figurki są pięknie odmalowane, artykułowane i pieruńsko ciężkie, ponieważ to odlewy z metalu, tzw. die cast. Wynikałoby z tego, że w zasadzie cała banda to kuzyni ołowianego żołnierzyka z baśni Andersena pod tym samym tytułem 😉

Ceny premierowe były dość wysokie, na szczęście prawie za każdym razem udawało mi się nabyć je w promocji i tylko dzięki temu mam ich kilka 🙂 

O tym, że powyciągałam figurki z pudełek, zadecydowała proza życia – w pudełkach zajmowały pół walizki. Dosłownie pół… Zapudełkowana została tylko Rey w zestawie z BB8. Ten widoczny na zdjęciu był w zestawie razem z Rose, najbardziej nielubianą bohaterką z nowej serii, czego zupełnie nie rozumiem. Podobnie jak reszty hejtu w tym temacie.

Każda figurka ma w zestawie podstawkę. Póki co, wszystkie leżą schowane przed kurzem. Może kiedyś doczekają się własnej półki w jakimś domu…

 

Wróżkowe popołudnie czyli co by tu zjeść

Nie dość, że zaglądała mi bezczelnie do okna, to jeszcze wlazła nieproszona i od razu rzuciła się do doniczki z hibiskusem. Ani „dzień dobry”, ani nic. Nie wiem, kto wychowywał ten Czarowny Ludek…

Popatrzyła, poniuchała, pomruczała coś pod nosem i poleciała powygrzewać się w promieniach słońca, które zmierzało już w stronę zachodu.

Musiała wypatrzyć coś ciekawego, bo długo nie siedziała, tylko śmignęła przez uchylone okno w przedsionku.

Zdjęcie z dedykacją dla Ewy, jak zawsze :* ❤

Chwilę bujała się na krzaku pod oknem, a potem jej zainteresowanie ściągnęły rajskie jabłuszka. Nie przeczę, niezłe są, więc tu ją całkowicie rozumiem 😉 Zwłaszcza, że jej spokojnie wystarczy jedno do najedzenia się. A raczej wystarczyłoby, gdyby apetyt nie rósł w miarę jedzenia.

Następnie rzuciła się na maleńki przydrożny dąb z niesamowicie wielkimi żołędziami, okazały się jednak niedojrzałe.

Próbowała wyłuskać nasionka ze starej szyszki, ale ta okazała się pusta od dawna.

Prawie spadła, zasadzając się na resztki tarniny.

Znalazła głóg, którego owoce średnio jej smakowały.

Powoli zaczynało się ściemniać, kiedy wreszcie zasiadła do stołu. I zżarła stół…

Nieco ociężała podleciała na kolejny czerwony krzaczek, ale już tylko po to, by chwilę odpocząć 🙂

Z pełnym brzuchem podziwiała budleje. W końcu nie samym żarciem się żyje, nie? 😉