Wszyscy wiemy, że lalkowanie uważane jest za hobby nietypowe, bo w oczach osób, które na potrzeby postu nazwę postronnymi, lalki to zabawki, a te przeznaczone są wyłącznie dla dzieci (przy czym każdy gdzieś indziej stawia granicę dzieciństwa). Wiemy, jakimi stereotypami obrośnięte jest nasze hobby, a niektórzy z nas na co dzień tych stereotypów doświadczają na własnej skórze.
Osoby postronne najwyraźniej są zdania, że dorosłemu pewnych rzeczy nie wypada. Jeśli dorosły ignoruje to „niewypadanie” oznacza to, że coś z nim nie tak – jest albo chory psychicznie, albo niedojrzały, albo nieprzystosowany, albo ucieka od rzeczywistości itd. Takie podejście dotyka także innych hobbystów, nie tylko lalkowiczów, kiedy zajmują się czymkolwiek, co jest powszechnie uważane za niezgodne z wizerunkiem modelowego dorosłego.
Niedawno w pracy spotkało mnie coś niekoniecznie miłego (nie żebym nie była przyzwyczajona). Pewien pan wypatrzył, że noszę skarpetki z Adventure Time. Spytał, czy mam dzieci. Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że nie, a wtedy on popukał się w głowę. Implikacje, jak dla mnie, są takie: 1. rodzicom małych dzieci wolno być bardziej dziecinnymi niż reszcie dorosłych, 2. dziecko to coś gorszego i dlatego dorosły nie powinien zajmować się niczym stereotypowo dziecinnym. Nie kłóciłam się z nim, bo nie na tym polegają moje obowiązki w pracy, ale muszę przyznać, że stracił w moich oczach, bo czy żartował, czy nie, potraktował mnie bez szacunku. I do tego szacunku sprowadza się w zasadzie mój dzisiejszy wywód.
Tego, że dorosłość i dojrzałość to nie synonimy PESELa, raczej wszyscy jesteśmy świadomi. Według mojej osobistej definicji, osoba dojrzała to przede wszystkim ktoś odpowiedzialny i samodzielny i ktoś od kogo wymaga się tej odpowiedzialności i samodzielności. Dojrzały człowiek ogarnia swoją codzienność i nie pasożytuje ani na swoich bliskich, ani na społeczeństwie – jednym słowem zarabia na siebie (mówię ogólnikami, nie mając na myśli osób, które znalazły się w trudnej sytuacji z powodów losowych). W związku z tym sam sobie wybiera, na co wyda swoje ciężko zarobione i jak spędzi wolny czas.
Tymczasem postronni potrafią zachować się tak, jakby stereotypowe emblematy dzieciństwa w ręku dorosłego były czymś gorszym i znacznie mniej zrozumiałym od flaszki i papierosa. Jak gdyby pasja, hobby i kreatywne potrzeby ludzkiego mózgu, który ze swej natury ma ogromne możliwości kreacyjne niedostępne innym organizmom, krzywdziły w jakiś sposób otoczenie. Spotkałam się z tym nie raz w odniesieniu do rozmaitych ludzkich hobby i nieodmiennie mnie to zdumiewa.
Jeśli chodzi o eskapizm, czyli uciekanie od rzeczywistości, to kolejny językowy koszmarek, który mnie zawsze złości. Znam tylko jeden naprawdę skuteczny sposób na ucieczkę od tejże – nazywa się śmierć. Według mnie posiadanie hobby to w ogóle nie jest kwestia ucieczki, tylko przeciwnie, właśnie przymocowania do rzeczywistości. Wszak na większość hobby potrzebne są pieniądze, a tych nie da się posiadać w oderwaniu od rzeczywistości.
Rzeczywistość człowieka z pasją jest po prostu pojemniejsza, mając hobby, instalujemy sobie expansion pack do życia. Przyznaję, że i dla mnie niektóre hobby są niezrozumiałe. Przykładowo zanudziłabym się na śmierć, gdybym miała grać w golfa 😉 Ale to, że czegoś nie rozumiem, nie daje mi prawa do nieszanowania ludzi i odmawiania im dojrzałości czy poczytalności. Szanujmy się zatem, może dzięki temu pożyjemy dłużej.
