Star Wars współcześnie

O tym, że postaci z filmów potrafią bardzo płynnie przejść do roli zabawki czy kolekcjonerskiego przedmiotu, wiemy nie od dziś. W końcu uniwersa popkultury powstają m.in. w celach zarobkowych. Od kiedy Disney kupił Lucasfilm, mógł także zabrać się za produkcję własnych figurek. Wraz z Przebudzeniem Mocy powstała seria Star Wars Elite Series. Zaraz za nią wyprodukowano kolekcję bohaterów Rogue One, a następnie pojawiły się postaci z The Last Jedi.

Figurki są pięknie odmalowane, artykułowane i pieruńsko ciężkie, ponieważ to odlewy z metalu, tzw. die cast. Wynikałoby z tego, że w zasadzie cała banda to kuzyni ołowianego żołnierzyka z baśni Andersena pod tym samym tytułem 😉

Ceny premierowe były dość wysokie, na szczęście prawie za każdym razem udawało mi się nabyć je w promocji i tylko dzięki temu mam ich kilka 🙂 

O tym, że powyciągałam figurki z pudełek, zadecydowała proza życia – w pudełkach zajmowały pół walizki. Dosłownie pół… Zapudełkowana została tylko Rey w zestawie z BB8. Ten widoczny na zdjęciu był w zestawie razem z Rose, najbardziej nielubianą bohaterką z nowej serii, czego zupełnie nie rozumiem. Podobnie jak reszty hejtu w tym temacie.

Każda figurka ma w zestawie podstawkę. Póki co, wszystkie leżą schowane przed kurzem. Może kiedyś doczekają się własnej półki w jakimś domu…

 

Wróżkowe popołudnie czyli co by tu zjeść

Nie dość, że zaglądała mi bezczelnie do okna, to jeszcze wlazła nieproszona i od razu rzuciła się do doniczki z hibiskusem. Ani „dzień dobry”, ani nic. Nie wiem, kto wychowywał ten Czarowny Ludek…

Popatrzyła, poniuchała, pomruczała coś pod nosem i poleciała powygrzewać się w promieniach słońca, które zmierzało już w stronę zachodu.

Musiała wypatrzyć coś ciekawego, bo długo nie siedziała, tylko śmignęła przez uchylone okno w przedsionku.

Zdjęcie z dedykacją dla Ewy, jak zawsze :* ❤

Chwilę bujała się na krzaku pod oknem, a potem jej zainteresowanie ściągnęły rajskie jabłuszka. Nie przeczę, niezłe są, więc tu ją całkowicie rozumiem 😉 Zwłaszcza, że jej spokojnie wystarczy jedno do najedzenia się. A raczej wystarczyłoby, gdyby apetyt nie rósł w miarę jedzenia.

Następnie rzuciła się na maleńki przydrożny dąb z niesamowicie wielkimi żołędziami, okazały się jednak niedojrzałe.

Próbowała wyłuskać nasionka ze starej szyszki, ale ta okazała się pusta od dawna.

Prawie spadła, zasadzając się na resztki tarniny.

Znalazła głóg, którego owoce średnio jej smakowały.

Powoli zaczynało się ściemniać, kiedy wreszcie zasiadła do stołu. I zżarła stół…

Nieco ociężała podleciała na kolejny czerwony krzaczek, ale już tylko po to, by chwilę odpocząć 🙂

Z pełnym brzuchem podziwiała budleje. W końcu nie samym żarciem się żyje, nie? 😉

 

May the Toys Be with You

W New Walk Museum and Art Gallery w Leicester do 28 października można podziwiać wystawę poświęconą prywatnej kolekcji miłośnika Gwiezdnych Wojen. W skład tejże wchodzą oryginalne kinowe plakaty oraz zabawki z pierwszej trylogii George’a Lucasa, które towarzyszyły premierom kolejnych części, produkowane głównie przez firmy Kenner i Palitoy.

Część tych zabawek jest lekko starsza ode mnie 🙂

Oprócz oczywistych walorów geekowskich wystawa ma także charakter poznawczy. Można dowiedzieć się z niej, że największy ówczesny producent zabawek w USA – Mego Corporation – odrzucił ofertę Lucasa, nie chcąc mieć nic wspólnego z „sf klasy B”, jak ocenił zarys scenariusza (było to jeszcze przed kinową premierą). Przyjął ją za to Kenner, ale zastrzegając, że przed premierą nie zdąży jeszcze niczego wyprodukować. Kiedy okazało się, że Star Wars cieszą się szaloną popularnością, zbliżało się Boże Narodzenie, a zabawek wciąż nie było. Ówczesny prezes Kennera, Bernie Loomis, wpadł na pomysł sprzedawania certyfikatów na figurki, które chętni mieli otrzymać po Nowym Roku. Chętnych osób na tenże cyrograf o wartości 7.99 GBP znalazło się aż 500 tysięcy.

W UK istnieje pewna legenda dotycząca figurek Star Wars – skarb Palitoy (Palitoy Pit – dosłownie dół Palitoy). Popularność zabawek zmalała jakieś trzy lata po premierze Powrotu Jedi (1983). Lokalna legenda głosi, że niesprzedane figurki zostały wyrzucone gdzieś na wysypisku w okolicach Leicester. Jeśli to prawda, znalazły się tam ostatnie z gwiezdnowojennych zabawek, jakie wyprodukowała firma Palitoy. Ich wartość kolekcjonerska obecnie szacowana jest na tysiące funtów. A ponieważ plastik rozkłada się tysiąc lat, mamy jeszcze sporo czasu, by zlokalizować zakopany w śmieciach skarb Palitoy. O ile faktycznie istnieje 🙂

Powyższe zdjęcie pokazuje przykładowy zestaw resztek kolekcji sprzedawanych na przecenie w zestawie. Swego czasu kosztowały grosze, obecnie należą do najbardziej poszukiwanych. Wygląda na to, że rację mają ci, co tanio kupują tzw. szrot i niczego nie wyrzucają 😉

Poniżej widać, jak zabawki różniły się od siebie wariantami. Mała ekspozycja, której nie uwieczniłam, prezentowała podróbki. Na oko nieodróżnialne od oryginału, zdradzają swoją prawdziwą naturę wodzie – idą na dno niczym kamienie 😀

Oczywiście do najcenniejszych figurek należą te wciąż zapudełkowane, głównie dlatego, że nie brakuje im żadnych elementów. Wartość tych „wybawionych” może nie przekraczać dwóch funtów, podczas gdy za zapudełkowaną można zażądać nawet sześćdziesięciu.

Więcej o wystawie możecie przeczytać u źródła: https://www.visitleicester.info/whats-on/may-the-toys-be-with-you-p733311

Niech zabawki będą z Wami! 🙂

 

Projekt: kigurumi

Ulągł mi się ostatnio w głowie pomysł na kigurumi, czy jak kto woli onesie, z miśka. Większość maskotek ma wszystko, co potrzeba do stania się strojem 😛 Wystarczy (a przynajmniej tak się wydaje) tylko trochę nieskomplikowanych modyfikacji. Na próbę wybrałam niewielką maskotkę wygrzebaną w jednym z lokalnych charity shopów i mam zamiar zmieścić w środku Majokko Miu.

Zaletą kigurumi jest to, że nie musi być dopasowane ściśle do sylwetki, np. krok ma zwykle niżej niż w kroku. Problemy, jakie w tym przypadku przewiduję, to za krótkie rączki i nogi przyszyte z brzegu – maskotka przystosowana jest do pozycji siedzącej. Może będzie trzeba zwęzić trochę tył, bo sterczy, a także przyszyć ogon nieco wyżej, żeby wypadał w miejscu bardziej poprawnym anatomicznie. Zobaczymy, co mi z tego wyjdzie – być może tylko bluza z kapturem. Czy ktoś z Was robił coś takiego i ma jakieś światłe rady?

A tak poza tym piątek, weekendu początek, czas grubszych porządków po całym tygodniu, np. prania pozostałych łupów 🙂

Miłego weekendu wszystkim i owocnych łowów na sobotnio-niedzielnych pchlich targach 🙂

 

Metamorfoza Sindy

Będąc w miejscowym Tesco oczywiście udałam się na stoisko z zabawkami, w końcu nie samym żarciem Mangusta żyje 😉 Moją uwagę przyciągnęły małe laleczki, a zwłaszcza ich nazwa i logo.

Przypomina Wam to coś?

Po powrocie do domu przeszperałam internet i, jak to przeważnie bywa, znalazłam, czego szukałam. W artykule w „The Telegraph” z dnia 13 września 2016 przeczytałam, że Sindy pojawiła się w sprzedaży ponownie po przerwie spowodowanej znacznym spadkiem popularności w 2007 roku. Producent lalki, firma Pedigree Dolls and Toys, postanowiła cofnąć Sindy do lat dziecinnych. Sindy rozrosła się z 10,5 cala do 18, straciła kobiece krągłości na rzecz dziecięcego tłuszczyku 😉 Obecnie ona i jej przyjaciółki w swej podstawowej formie prezentują się tak:

huffingtonpost.co.uk

mirror.co.uk

Ich znacznie mniejsze wersje widzicie na moim zdjęciu. Zamysłem producenta jest, by obecna Sindy stała się wzorem dla małych dziewczynek. Nie wiem, skąd ta tendencja, że zabawka ma dziecko wychować na swoje podobieństwo Wydawało mi się, że od wychowania są rodzice. Podobno jakaś nauka stoi za tym, że dziewczęta bawiące się Barbie mają więcej kompleksów niż te, które bawiły się lalkami o innych proporcjach, nie wiem, nie wnikałam, ale nawet bez wnikania warto pamiętać, że korelacja nie implikuje kauzacji. Cały artykuł dostępny jest tutaj.

Pamiętając, że nie to ładne, co ładne, ale co się komu podoba, wolę tę mniejszą wersję – głównie dlatego, że ta twarz faktycznie przypomina starą Sindy. Gdyby oczy były na równej wysokości, pewnie bym nawet którąś kupiła.

Offtop: Wyższa Półka Kolekcjonerska obecnie ostro wyprzedaje swoje Pullipy. Zapewne niedługo dostąpimy oświecenia na temat tego, co znajduje się na Jeszcze Wyższej Półce 😛

Miłego dnia wszystkim! :

Incognito Fae

Dawno, dawno temu, kiedy Ziemia była jeszcze młoda i głupia, wśród ludzi żył Czarowny Lud, służąc im wszelką pomocą. Za swoją dobroć nie oczekiwał żadnej zapłaty, jedynie dobrego słowa i kropli mleka od czasu do czasu. Z czasem ludzie rozwinęli cywilizację na tyle, że przestali potrzebować pomocy Czarownego Ludu i zapomnieli o dawnych sprzymierzeńcach. Wydaje się, że Czarowny Lud bezpowrotnie opuścił ten świat, zostawiając niewdzięczników samym sobie. Wciąż jednak można Go spotkać na tej Ziemi. Trzeba tylko umieć patrzeć 🙂

Dawno mnie tu nie było. Siedzę i słucham opowieści budynku, który trwa w tym miejscu od 700 lat. Uczę się języka asfaltu i spalin. Zaprawdę – wiele się zmieniło.

Jak grzyby po deszczu wyrosły tutaj puby.

Rośliny radzą sobie całkiem dobrze w hałaśliwym otoczeniu, do którego nie przywykłam. Cóż – wszystko przede mną.

Zapach i smak jeżyn jest dokładnie taki, jak go zapamiętałam. Nie straciły też zamiłowania do złośliwych żartów. Niejednego przechodnia znienacka złapały za rękę czy nogę pędem porośniętym gęsto kolcami, śmiejąc się przy tym do rozpuku.

Bluszcze zaprzyjaźniły się z murami do tego stopnia, że jedne bez drugich nie mogą żyć. Pozbawione swojego towarzystwa stają się smutne.

Dokąd teraz?

Zabolało mnie odkrycie, że ludzie wciąż są śmiertelni. Widać cywilizacja zawsze w końcu musi przegrać z bezlitosną naturą. Z drugiej jednak strony, nieśmiertelność może być wielkim brzemieniem – kto wie o tym lepiej ode mnie? Może zatem nie ma nad czym płakać?

Dębowe dzieci wciąż dorastają bardzo powoli. Jeszcze nie są gotowe na opuszczenie rodzinnego domu.

Są chwile, kiedy wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. W powietrzu wciąż czuć starożytną magię. Być może nic ani nikt z nas nie zmienia się tak bardzo, jak zwykli jesteśmy sądzić?

Wierzę, że znajdę swoje miejsce na tym świecie 🙂

A teraz, za Piotrusiem Panem, każdy, kto wierzy we wróżki, niech zaklaska w rączki 🙂

Antoinette jeszcze bardziej Goth cz.3

W ostatniej, póki co, części peregrynacji Antoinette zwiedzimy West Kennet Long Barrow – neolityczny kurhan, starszy sporo od Stonehenge, położony w okolicach Avebury, które jest prawdziwym zagłębiem pozostałości z tamtej epoki w dziejach ludzkości. Te miejsca po prostu tchną starożytnością, staje się tam ona niemal namacalna, mimo że pośrodku biegnie dość ruchliwa droga krajowa.

Antoinette czaruje na tle czegoś w rodzaju ołtarzyka znajdującego się między miejscami zwanymi Sanctuary (pozostałości kręgu o nieznanym przeznaczeniu) a Silbury Hill (największego znanego kopca neolitycznego postawionego ręką człowieka, również w niewiadomym celu).

Jeśli ktoś jeszcze nie poczuł się zachęcony do napisania horroru (lub choć obejrzenia), zapraszam dalej…

Po drodze do kurhanu napotkałam stare, podpróchniałe drzewo. W okolicach neolitycznych atrakcji turystycznych gałęzie i korzenie (jeśli ich forma na to pozwala) są suto zdobione kolorowymi wstążkami, amuletami, maskotkami, pimponami, karteczkami z życzeniami, czym chcecie.

Uroczo upiorne, czyż nie?

Do samego kurhanu trzeba iść w górę polną drogą, dookoła mając pola. Część ziem uprawnych jest już po żniwach, a ziemia, jak widać, jest potwornie kamienista – wszędzie ten krzemień.

W kurhanie można spocząć – jakkolwiek to brzmi 😉 Najwyraźniej ludzie wciąż traktują go jako miejsce kultu, bo wszędzie walają się drobne ofiary: kamyki półszlachetne, muszelki, piórka, bukiety z polnych kwiatów i zbóż oraz takie małe, upiorne laleczki:

W tym momencie lalkozbieracz przypomina sobie, że lalki nie zawsze były tym, czym są dziś. Dawno temu mogły służyć znacznie mroczniejszym celom… A ta akurat skojarzyła mi się ze stickmanami z The Blair Witch Project – horrorem, który rozczarował mnie podwójnie, chociaż wciąż nie ustaliłam sama ze sobą, czy bardziej zdegustowana jestem oryginałem, czy remakiem Wingarda 😛 To taka dygresja 😉

Swego czasu kurhan mieścił szczątki około 30 osób w różnym wieku. Dzisiaj mieszkają tam przede wszystkim jaskółki. Słomiana lalka obserwuje wszystkich odwiedzających ze swojej kamiennej półki w samym sercu kurhanu…

Last but not least, specjalnie dla Szarej Sowy, śliczne kwiatowe okienko miejscowego sklepu z pamiątkami 🙂 Enjoy!