Akcesoria Glitter Girls

Na lalki Glitter Girls trafiłam przypadkiem na Amazonie, szukając Barbie Looks #16, która wpadła mi w oko na fejsbuku. Lale można pooglądać na ich stronie internetowej: https://myglittergirls.com/ Same lalki nie są szczególnie w moim typie, ale spodobały mi się ich akcesoria i zestawy ubranek oraz niewygórowane ceny tychże 🙂

Zaryzykowałam akcesoria śniadaniowe i zestaw bluzka + spódniczka + buty. 14 cali to niewiele mniej niż 16, postanowiłam wypróbować, czy asortyment GG nada się na któreś z moich większych lalek.

Proporcje akcesoriów nie są idealne, ale lepsze niż zestawu sushi, który pokazywałam około rok temu. Do tego przedmioty są starannie wykonane, nic nie odpada i nie odstaje. W rękach Kaoru (czyli recastu Coco Luts) prezentują się tak:

Ubranko pasuje lepiej niż się spodziewałam i jest starannie uszyte. Bluzka ma rzep na plecach, zapewne po to, by ułatwić małym rączkom przebieranie lalek. Spódniczka jest bardzo krótka, ale jakoś to przeżyję 😉 Z butami jest nieco gorzej – jeden wszedł bez problemu, drugi nie chciał, co widać na zdjęciu. Prawdopodobnie wcisnęłabym go na jej stopę, gdybym rozgrzała lekko tworzywo. Serduszka na butach różnią się odcieniem, co mi akurat nie przeszkadza. Drugą lalką, która przymierzyła strój, jest Delilah. Przy okazji założyła też perukę, którą do tej pory miała na głowie tylko Celine.

Bluzka i spódniczka leżą całkiem dobrze na Delilah, mimo że różni się figurą, a zwłaszcza rozmiarem biustu, od Kaoru. Buty za to zdecydowanie się na nią nie nadają – w każdym razie nie ten fason.

Podsumowując, jestem mile zaskoczona zakupami i niewykluczone, że kupię więcej ubranek GG 🙂 Szczególnie kuszą mnie zestawy z wrotkami i kaloszkami. Dzisiejszy wpis to taka informacja na szybko, w kolejnym pokażę wreszcie zapowiedzianą teaserem Liccę. Będzie też niespodzianka 🙂

A na koniec popatrzcie jeszcze raz na tę perukę 😉

Wagary

Uszyłam Kaoru mundurek szkolny w stylu japońskim / mangowym, a ta, zamiast grzecznie potuptać do szkoły, poszła się walać w trawie. Nawet torby z książkami nie wzięła.

antenka 😉

Muszę przyznać, że nie jest łatwo robić jej zdjęcia Ogólnie blade lalki sprawiają mi problemy. Bardzo często twarz wygląda na zdjęciu zupełnie inaczej niż stan faktyczny – albo światło całkiem rozmywa szczegóły, albo zmienia kształt (np. Kaoru często robi się nad wyraz pucołowata ;P ). Zdjęć zrobiłam ze trzy razy tyle, ile widzicie.

Gdybym kiedyś zdecydowała się z nią rozstać, zdecydowanie pchnę marketing w kierunku nawiedzenia 😛 Stopień naciągnięcia gumki powoduje, że lalka robi, co chce i kiedy chce: podkurcza nogi, odwraca głowę, zgina ręce itp. Blada cera i długie czarne włosy (które również robią, co chcą i kiedy chcą) automatycznie spychają myśli w kierunku yurei 😉 Nawiasem mówiąc, niedawno na którymś z Waszych blogów czytałam coś o niewspółpracującej peruce – czarna z pewnością pasuje do tej kategorii jak ulał. Z jakiegoś powodu te wszystkie niesforne pojedyncze włosy widać dopiero po fakcie na monitorze…

Mundurek uszyłam z resztek białego t-shirta (góra + skarpetki) i zbędnej poszewki na poduszkę (dół). Poszewka okropnie się snuje, dlatego odpuściłam zarówno obszywanie wokół dekoltu, jak i kołnierz a la Sailor Moon. Może kiedyś go dorobię z czegoś innego. Buty już widzieliście. Tak naprawdę do mundurka powinnam jej sprawić mokasyny, ale na razie nie mam z czego. Wianek zrobiłam z tego, co odrosło w ogródku po ostatnim koszeniu – stokrotki, całe szczęście, są nie do zdarcia 🙂

Lubię, kiedy lalka jest w stanie ustać sama 🙂 Oraz kiedy przewraca się do tyłu – jeśli już bardzo musi – a nie na twarz… 😉

Miłego tygodnia Wam życzę 🙂

3 x debiut

Jakiś czas temu kupiłam na Aliexpressie nowego recasta. Wykazałam się naiwnością tym razem – ponieważ zwykle żywiczaki na Ali zawierają wskazanie, komu został zajumany model, a ten nie miał takiego wskazania, uznałam, że… Chińczyk tym razem sam wymyślił. Zresztą lalka była tania jak barszcz nawet w porównaniu do pozostałych recastów. Przyszła szybko, troskliwie zapakowana, nie obyło się jednak bez pewnych problemów natury językowo-okulistycznej.

Oczywiście zdjęcia promo przedstawiały oryginalną Coco Luts, gdyż to właśnie tejże podróbka. Ujęła mnie jej mangowa twarz oraz, przede wszystkim, mangowe oczy. Sprzedawca nadmienił, że mogą być innego koloru niż na fotce, ale nie przeszkadzało mi to. Niestety lalka została przysłana ze zwykłymi oczami i trzeba przyznać, że mangowa twarz z normalną gałką oczną wygląda po prostu źle. Zaczęłam się więc wykłócać ze sprzedawcą. Koniec końców wyszło na to, że chodziło mu o „random eyes”, a nie „different colour”. Według mnie to dwie różne rzeczy, według niego jedno i to samo.

Brałam pod uwagę kupienie oryginalnych oczu Luts, ale nie mają takich w ofercie. Odpowiadające mi wizualnie gałki zdobyłam w drugiej próbie. Zastanawiam się teraz, czy nie lepiej było wziąć rozmiar większe, żeby w ogóle nie było widać białka. W ten sposób byłoby jeszcze bardziej mangowo 😉

Perukę kupiłam jakiś czas temu na eBayu z myślą o Delilah i Celine, ale jakoś mi podpasowała do tej twarzy. W ten sposób powstał pierwszy wizerunek recasta (bo pewnie będzie nie jeden – zaleta lalek perukowych z wydłubywalnymi oczami), który na pewno nie zostanie imienniczką pierwowzoru. W mojej świadomości został bowiem osadzony dawno temu fakt, że „koko” to jest dźwięk, który wydaje kura, a nie imię 😛

Poza lalką w tym wpisie debiutują także moje uszytki: kimono i balerinki. Zdaję sobie sprawę, że kimono wyszło za krótkie, ale to przede wszystkim miała być próba, czy w ogóle dam radę uszyć coś, co w miarę przypomina tradycyjny ubiór japoński. Wydaje mi się, że idea jest widoczna. Mam piękne tkaniny w orientalne wzorki, niestety kawałki są małe, 20 x 25 cm, więc na nich nie chciałam próbować, bo szkoda psuć.

Chyba najładniejsze zdjęcie 🙂

Buty zrobiłam z tego samego materiału (były zresztą pierwsze i to zanim w ogóle przyszło mi do głowy szycie kimona), ich wewnętrzna warstwa jest satynowa. Wkładki są z tektury od opakowania po Lindorach (zero waste!) oraz podkładki na biurko, która stała się zbędna mojemu znajomemu. Balerinki uszyłam korzystając z tutoriala Beth Alvarez:

Tutorial gorąco polecam, buty robi się naprawdę szybko w ten sposób (nawet szyjąc ręcznie). A do kimono mam ambicję zrobić geta, tylko muszę jakieś cienkie, miękkie drewienko skombinować.

Widać, że kimono?

Zdjęcia robiłam telefonem w ogródku. Kolory wyszły bardzo zimne. Dosyć trudno było też złapać odpowiedni kąt, żeby nie deformować kształtu twarzy lalki. Nie obyło się także bez bólu i rozlewu krwi. Stanęłam na gałązce jakiegoś ciernistego krzaka, która nie wiadomo skąd pojawiła się na ścieżce w naszym ogródku. Kolec przeszedł przez podeszwę kapcia i wlazł mi w stopę. Prawie się wyrżnęłam z lalką i telefonem w objęciach. A miałam jeszcze długi spacer w planach na dziś…

Mimo że kolory nie do końca się zgadzają, lalka kojarzy mi się z Kaoru Kamiyą z mangi Rurouni Kenshin. Pewnie dlatego ta hakama mi się kołacze po głowie.

W sumie można by ją wołać Kaoru…

Z odzysku

Mam straszne tyły lalkowe. Spróbuję nadrobić, zanim blog całkiem pójdzie w zapomnienie 🙂 Kawałek czasu temu kupiłam testowo w charity shopie porcelanową lalkę celem sprawdzenia, czy jakieś jej elementy nadadzą się do wykorzystania dla Del i Cel. Zdaję sobie sprawę z tego, że wiele osób nie poparłoby tego eksperymentu, więc oszczędzę Wam widoku lalki przed 😛 Ogólnie wyszło tak:

• sukienka za szeroka
• buty za szerokie w kostce
• rajty za krótkie
• oczy za duże
• perukę można zmniejszyć, zszywając w odpowiednim miejscu – i tegoż rezultat, jakkolwiek nie całkiem ujarzmiony, możecie obejrzeć na zdjęciach 🙂

Porcelanka uczesana była w koronę z dwóch warkoczy. Po ich rozpuszczeniu włosów zrobiło się naprawdę dużo. Na razie nie próbowałam ich moczyć ani układać, ale wszystko przede mną 😉

Na której lalce, wg Was, peruka wygląda lepiej?

Dwóch lalkowych łebków nie dało rady ogarnąć jedną peruką 😛

Del ma na sobie sukienkę by Ewa szytą swego czasu na Maudlynne Macabre, a Cel ubrana jest w sukienkę po Ellowyne. Miśki swego czasu znalezione w sh, chyba nawet w dwóch różnych.

Szczęśliwego Nowego Roku!!!

Love Will Tear Us Apart*

„When the routine bites hard
And ambitions are low
And the resentment rides high
But emotions wont grow
And were changing our ways,
Taking different roads
Then love, love will tear us apart again”

„Why is the bedroom so cold
Turned away on your side?
Is my timing that flawed,
Our respect run so dry?
Yet theres still this appeal
That weve kept through our lives
Love, love will tear us apart again”

„Do you cry out in your sleep
All my failings expose?
Get a taste in my mouth
As desperation takes hold
Is it something so good
Just cant function no more?
When love, love will tear us apart again”

*Autorzy utworu: Bernard Sumner / Ian Kevin Curtis / Peter Hook / Stephen Paul David Morris. Tekst utworu Love Will Tear Us Apart © Universal Music Publishing Group

Del vs Cel

Zgodnie z wcześniejszym napomknięciem zapraszam na porównanie ciał Delilah Noir od Ashton Drake Galleries i recastu Celine. UWAGA! Wpis opiera się wyłącznie na moim własnym poczuciu estetyki, dotyczy tylko i wyłącznie lalek i nie ma na celu potępienia żadnych typów sylwetki ludzkiej.

Podstawowe różnice widać gołym okiem. Lalki są wystarczająco podobnego rozmiaru i zbliżonych proporcji, żeby dzielić ubrania, jednak z perukami nie jest już tak różowo. Głowa Celine jest wyraźnie większa i bardziej okrągła. Większe są także jej oczy. Głowy obu podnoszą się do góry mniej więcej na tę samą wysokość. Ręce i nogi Celine są dużo ładniej i bardziej naturalnie wyprofilowane niż u Delilah. Na zdjęciu Del ma stopy przystosowane do obcasów, a Cel płaskie. Różni je mocowanie. U Del są wkręcane jak śrubka, a u Cel zahacza się o gumkę – chyba, tak to rozumiem, nie próbowałam zmieniać jej stóp.

Jak widać, Del ma dłuższą szyję i mniej wygięty tułów, a winyl, z którego jest zrobiona, brudzi się jak cholera. Jej miednica ma prostą budowę, u Celine jest to bardziej skomplikowane, a sposób złożenia stawów przypomina mi skafandry kosmiczne model AX z lat 80., np.: http://www.divingheritage.com/axkern.htm

Biust Delilah wygląda, jakby ledwo zaczął kiełkować, natomiast Celine może pochwalić się w pełni rozwiniętym. I dobrze 🙂

Maksymalne możliwości zgięcia nogi i ręki są dużo lepsze u recasta niż u Delilah, która nie może podrapać się w ucho

A tak wygląda siad po turecku, zwany niekiedy nóżkami na kokardkę, w wykonaniu obu lal.

Głowy skonstruowane są na podobnej zasadzie: można zdjąć górną część czaszki i nie uświadczy się ani grama mózgu 😉 Oczy mocowane są na kit, mają inny kształt, a możliwość ich podmiany sprawdzę kiedy indziej 🙂 Z szyi Del wystaje końcówka sznurka, u Cel mamy obrotowy haczyk mocujący głowę – chyba najlepiej rozwiązana kwestia zdejmowania głowy, na jaką trafiłam u lalek.

A może by tak nową twarz se sprawić?

Dziękuję za uwagę i do następnego!

Celine (i Celine, i Ante)

W zasadzie już wiecie, jak to się stało, że zostałam właścicielką recasta. Tak, wiem, przyłożyłam rękę do złodziejskiego procederu wrednych Chińczyków, którzy sieją spustoszenie w kieszeniach Jedynych Prawdziwych Artystów – bo ci, co robią Barbie, to nędzni wyrobnicy plastiku i dzieła tychże klonować bezkarnie można 😛

Z dwóch żywiczek Moniki (z którą, nawiasem mówiąc, spotkałam się znowu w czwartek, tym razem na plaży) zdecydowanie bardziej spodobała mi się lalka o moldzie Celine – bo chyba i w przypadku dollfie można użyć tego określenia. Przypadek sprawił, że akurat taka właśnie lalka była dostępna na fb, z drugiej ręki, a więc z gotowym makijażem. No i dobrze, wszak od czasów pewnej Tangkou wiecie, że nie powinnam się brać za malowanie lalek 😉

Lalkę kupiłam nagą i łysą, z dwiema parami dłoni i stóp. Jak widać, pasuje na nią jedna z peruk Delilah. Tylko jedna. Ponadto pasuje większość ubrań tejże oraz Tonnerowych, o dziwo także z Ellowyne. MA DUŻE CYCKI!!! ❤ 😀 Gorzej jest z butami. Celine może włożyć brązowe kozaki od Delilah oraz dwie pary butów, które Ewa robiła dla Maudlynne, chociaż te raczej na wcisk.

Moja Celine ma inny odcień „skóry” niż Monikowa, dostały jej się także inne oczka i rzęsy. To w zasadzie szczegóły, ale wystarczą, by te dwie wyglądały jak zupełnie inne lalki, chociaż dzielą tę samą rzeźbę twarzy. I to jest bardzo fajne w dollfie.

Ciałko jest ciężkie i dość skomplikowane w porównaniu do innych moich artykułowanych lalek (spodziewajcie się dokładniejszego porównania z Delilah). Jak widać, lalka daje radę ustać sama, prawdopodobnie dzięki dużym stopom.

Nie byłabym sobą, gdybym nie poprzymierzała innych dostępnych peruk 😛 Przy okazji wychodzą na jaw makijażowe niespodzianki Celine. Malowała ją niejaka Gabriela a.k.a. Blueberry. Nie znam osobiście.

Nadal uważam, że Celine jest fotogeniczna 🙂

Żeby nie pozostać gołosłowną: Celine, Celine i Ante 🙂

Na koniec małe (dosadne) ostrzeżenie: zanim wpadniesz na mojego bloga, żeby mnie zjebać za posiadanie recasta i w związku z tym odejmowanie od ust artystom, psucie rynku oraz brak kompetencji, odpuść sobie. Wiem, co kupiłam. W dupie mam bycie elitą, ja chcę po prostu mieć to, co jedna z wielkich dam światka BJD na dollsforum pogardliwie nazwała „ładną lalunią”. I tyle.

Nie taka żywica delikatna czyli spotkanie lalkowe w Gdańsku :)

Przejechałam znowu trochę kilometrów 😛 W piątek spotkałam się lalkowo z Moniką , która przyniosła na spotkanie recasty Minifee. Miałam już w ręku żywicę Eli kilka lat temu, nazwy nie pomnę, jeden z tych maluszków. Nie zaskoczyło między nami. Co innego Minifee. Okazało się, że nie są wcale takie delikatne, jak sobie wyobrażałam. Nie jest też tak łatwo je pobrudzić. W zasadzie są całkiem podobne do Delilah i można się nimi spokojnie bawić. No, to wiecie, co teraz będzie 😀

Jesteśmy różne 🙂

Minifee Celine – Monika mówi, że jest bardzo niefotogeniczna. Pozwolę się nie zgodzić 😉

Dzień wcześniej moja blada Antoinette, mało eksploatowana fotograficznie, doczekała się nowej kiecki, ale o tym kiedy indziej 🙂

Co robisz temu piesku?!

Minifee Ante

Zamieniłam peruki 😛

Śliczna Celine ❤

Nie może być lalkowego spotkania bez czegoś dziwnego na głowie 😉

Patrzcie, trzymam się za kciuk jak Miu Azone 😉

siedmiomilowy but, pasuje, jak ulał 😉

Poprzebierałam se Minifee. Monika pozwoliła. Okazało się, że aby założyć bluzę, trzeba zdjąć głowę, co jest dość prosto i mądrze rozwiązane 🙂

Antoinette, poważna z twarzy, zwykle nie ma nic przeciwko odrobinie autoironii 🙂

Zdjęcia są nie najlepszej jakości. Było zimno (dalej jest) i wietrznie (dalej wieje), więc siedziałyśmy w kawiarni, a tam, jak wiadomo, oświetlenie pozostawia wiele do życzenia. Z pustego i Saruman nie naleje 😉 Dzięki, Monika, za spotkanie, i do następnego 🙂