Stajnia Szatana – powrót starej miłości

Zdaje się wspominałam tu i ówdzie, że kilka lat temu zbierałam My Little Pony. Kucyki zauroczyły mnie w dzieciństwie, kiedy obejrzałam na poczciwym VHSie film animowany:

Jak ja marzyłam, żeby mieć takiego pony! Nawet nie wiedząc, że są w ogóle takie zabawki. Miałam żółtą gumkę do ścierania w kształcie konika. Wymalowałam mu z boku flamastrem serduszko, żeby stał się chociaż namiastką kucyka z bajki. Jedyny kuc, którego się wówczas doczekałam, został kupiony w kiosku za jakieś grosze. Był zresztą bardziej podobny do konia niż kucyka. Można było mu zdjąć głowę. Czasem wciskałam do środka Pamelkę, żeby była centaurem 🙂

Dopiero będąc w liceum odkryłam, że są takie zabawki. Idę supermarketową alejką, a tu wiszą moje gumowe marzenia  dzieciństwa. Na kupno pierwszego zdecydowałam się dopiero kilka lat później, już po studiach, w czasach Generacji 3. Otoczenie podchwyciło i wkrótce kucyków zrobiło się coś koło dwudziestu. Dość szybko zmienił się wygląd kucyków – Generacja 3.5 – i wówczas przestały mi się podobać. Koniec zbierania. Nawet miałam kilka razy plany pozbyć się szatańskiej stajni, ale mama za każdym razem mówiła: zostaw, jeść nie wołają. Sama prawda 🙂 Jednak dosłownie kilka dni temu miłość odżyła. Powstała, jako ten feniks z popiołów, otrzepała się i ruszyła dalej 🙂 Bójcie się 😉

Póki co, mój pierwszy pony – Periwinkle:

Codzienny obchód włości – trzeba sprawdzić, czy kwiatki dobrze rosną.

Chyba dobrze 🙂

Chowamy się przed deszczem.

Pozbyłam się całkiem pokaźnej liczby lalek. Teraz decyduję, czy jeszcze trochę tego nie odsiać. Po porządkach zrobiło się jakoś jaśniej i bardziej przejrzyście (zakładka Szukają nowych domów poleca się Waszej uwadze). Liczba spadła poniżej setki, a było już jakieś 130… Co nie oznacza, że koniec z lalkowaniem. Po prostu pewne sprawy wymagały racjonalnych zmian – na lepsze 😀