Lalkowe spotkanie – nareszcie!

Wreszcie udało nam się spotkać. Poprzednio widziałyśmy się w styczniu, zatem minęło sporo czasu. Poza mną i Anią na spotkanie stawiły się Ewa (http://porcelanowelale.blogspot.com/) i po raz pierwszy Monika (http://planetaparczun.blogspot.com/) Tym razem strzeliłyśmy focha na Tutti Frutti 😉 i wróciłyśmy do Coffe Heaven. Światło było słabe, jak zwykle, ale za to atmosfera miła, jedna pani z obsługi pochwaliła nasze lalki 🙂 Tym razem zebrało się ich naprawdę dużo, aż nie starczyło jednego stołu:

Liczebnie królowały Barbie i rozmaite lalki przesadzone na ciałka Fashionistek, ale różnorodność była naprawdę duża. Podziwiałam wyroby moich koleżanek – buty i ciuszki autorstwa Ewy oraz miniaturki i mebelki Moniki:

Lalki, swoim zwyczajem, łączyły się w grupy mieszane i dyskutowały o swoich plastikowych sprawach:

Tę uroczą szmaciankę sprezentowała mi Ewa 🙂

Elegant Gorgon podrywał wszystkie, zaczął od Królowej Śniegu

Howleenki (od lewej moja i Ani)

Stella przymierza wyroby Ewy

Trafił swój na swego 😉

Obie rude 🙂

Jade Ewy

Rude!

Mini Blythe z pieskiem testują kanapę Moniki

Jak się słusznie domyślacie, nikt nie chciał kawałka jabłka

Piękna Lagoona Moniki

Dwa cukiereczki 🙂

Stella wieczorową porą

Mariposa (?) Ani – liryczna i zamyślona

Hula Hair, jedna z trzech w kolekcji Ani, niby ta sama, a każda inna

Kiedy uznałyśmy, że brzuchy mamy już pełne i wyczerpałyśmy możliwości lokalu, udałyśmy się w plener do pobliskiego parku przy Teatrze Lalek, wbudzając niemałą sensację wśród spacerowiczów. Następnym razem bierzemy czapkę i będziemy zbierać drobniaki za udostępnienie lalek zwiedzającym 😉 😛

Wielki świat, a ja w nim maleńka, choć 16″ mam…

Stella nie raczyła docenić starań Gorgona

Odkryłam fontannę, pogratulować spostrzegawczości 😛

Jakieś dziwne krzywe wyszło to zdjęcie. Komu jabłko?

Lamenta na przechadzce

Zdjęcie „klasowe” 😉

Dzięki za spotkanie, dziewczyny! Nie mogę się doczekać kolejnego razu 🙂

Szmaciankowo

W dzieciństwie nie miałam żadnej szmacianki – jakoś tak wyszło. Teraz mam kilka i wszystkie nie do ruszenia.

Pierwsza od lewej to lalka z aukcji charytatywnej, pierwsza szmacianka w mojej kolekcji, pisałam o niej swego czasu na początku blogowania. Drugi to Golliwogg (dzięki za identyfikację, Ashoka), dalej Raggedy Ann i Raggedy Andy kupione za grosze na Allegro.

Golliwogg, podobnie jak topsy-turvy, to lalka o wbudzającym kontrowersje pochodzeniu. Jest to postać, która pojawiała się w książeczkach dla dzieci z końca XIX wieku. Pojawiają się głosy, że wizerunek tej lalki to przejaw rasizmu wobec ludzi czarnoskórych. Pewna partia z UK przyjęła swego czasu Golliwoga jako symbol walki z poprawnością polityczną… Więcej tutaj: http://en.wikipedia.org/wiki/Golliwogg

Ann i Andyego raczej nikomu nie trzeba przedstawiać, zwłaszcza że o tej lalce sporo swego czasu napisała Sowa. Był nawet odcinek Southparku, w którym Stan i Wendy meli przebrać się za parę lalek, ale dziewczyna wystawiła go bez słowa i założyła kostium Chewbacci 🙂 Szmacianki te występują w rozmaitych rozmiarach, moje, jak widać, są dość małe, ok. 30cm. Uśmiechnięte oblicza tych lalek kojarzą mi się z klaunami, a bywa to skojarzenie dość upiorne z przyczyn oczywistych 😉

Szmacianki są fajne, takie lalki i przytulanki w jednym. Oczywiście można się przytulać i do plastikowych lalek, ale szmacianki zdecydowanie mniej kłują 😉

Topsy-turvy

Topsy-turvy należy do szmacianych lalek folklorystycznych, można o niej przeczytać m. in. tutaj. Moja to 3-złotowe znalezisko z lumpeksu.

Charakterystyczną cechą lalek topsy-turvy jest podwójna zawartość. Tradycyjnie lalka przedstawia jedną postać o jasnej skórze i drugą o ciemnej. Badacze kultury nie mają jednego wspólnego stanowiska w temacie dokładnego przeznaczenia lalki. Domniemuje się, że były to lalki robione przez matki czarnskórych dzieci, które chciały się bawić lalkami o jasnej karnacji, ale nie było im wolno. W niepewnej sytuacji lalkę można było odwrócić na czarnoskórą stronę. Przypuszcza się, że lalki te były robione dla dzieci niewolników i/lub młodych panienek, by lalki tych ostatnich miały służbę. Można zatem powiedzieć, że topsy-turvy to swego rodzaju relikt i produkt rasizmu, ideologii, której kompletnie nie rozumiem.

W późniejszym okresie postaci były zestawiane na zasadzie biała panienka i czarna mamka. Moje pierwsze skojarzenie z topsy-turvy również podążyło ku południowym stanom Ameryki – dla mnie to wyobrażenie Scarlett i jej mamki Mammy.

Profesor Kimberly Wallace-Sanders, amerykańska humanistka zajmująca się m.in. relacjami kulturowymi w okresie niewolnictwa, przypuszcza, że podwójna lalka miała przygotowywać małe niewolnice do roli podwójnej matki – własnego ciemnoskórego dziecka i mlecznego białego wychowanka. Możliwość bawienia się na raz tylko jedną lalką odbijała rzeczywistość, w której na raz można było zajmować się tylko jednym z dwójki dzieci. Na tym przykładzie po raz kolejny można przekonać się, że lalka jest znakiem swoich czasów.

A oto moja Scarlett i Mammy:

Trafił mi się naprawdę piękny egzemplarz, czysty i bez uszkodzeń. Obie postaci są wykonane starannie i szczegółowo. Metek i innych oznaczeń brak. Środek wypchany najprawdopodobniej trocinami.

Więcej o topsy-turvy można przeczytać tutaj: http://www.historicalfolktoys.com/catcont/4716.html

Dla tyck, którzy mieliby ochotę uszyć własną: http://www.mybookezzz.com/topsy-turvy-doll-pattern/

źródła: wikipedia