Spectra wiosenna

Może pamiętacie, jak kilka miesięcy temu wspomniałam, że niektóre lalki nie pasują tak samo do różnych pór roku. Spectra najczęściej wychodzi z szafy jesienią i wiosną. I nawet się z tej okazji przebiera 😉

Tym razem nic nowego nie szyłam. Wsunęłam jej plastikowe, dziwnie wygięte ciałko w sukienkę, która powstała jeszcze w Polsce. Tym razem oszczędziłam jej dodatków i taką na wpół saute wpuściłam w moje osobiste bratki.

Zaraz potem przyszła pora na szafirki. Bukiet został zrobiony z tego, co samo się rozsiewa.

Nie bardzo znam się na zwyczajach niezapominajek. W tym roku pokazały się w innym miejscu niż w ubiegłym. Do tego dołączyły do nich fiołki i kilka dzwonków – jednych i drugich nie było w naszym ogródku w zeszłym roku. Oczywiście to lepiej niż gorzej, bo można focić lalkę w ulubiony sposób bez ruszania się z domu na dobrą sprawę 😉 Ruszyłam się jednak w Wielkanoc sprawdzić, czy blue bells już kwitną.

I owszem, kwitną jak szalone 😀

Całe połacie dzwonków pokrywają teraz zalesiony teren w mojej dzielnicy. Pachną, aż się w głowie kręci, można paść.

Spectra padła 😉

Typowy wpis jesienny

Też tak macie, że pewne lalki pasują Wam bardziej do jednych pór roku, a do pozostałych mniej? Spectra zdecydowanie preferuje jesień, ewentualnie wczesną wiosnę. W pozostałe pory roku w ogóle nie wystawia z pudła nawet czubka nosa.

W tym roku nawet nie dostała nowego ubranka… Na jesienny spacer wcisnęła się w ulubioną starą sukienkę i starą czapkę. Ozdóbka na czapce to jedyna nowość w tym sezonie.

– Co tak wcześnie spod ziemi wyłazisz? – spytała Spectra.
– Ciebie mógłbym spytać o to samo – burknął pierwiosnek.

Aparat, o dziwo, pracował normalnie, czym sprawił mi wielką niespodziankę. Tylko czy można mu wierzyć, że tak zostanie na dłużej? Spectra jest może ciut za niebieska na zdjęciach robionych w cieniu, ale i tak było o wiele lepiej niż przez ostatni rok…

Zdjęcia robiłam jak zwykle w dzielnicy, w której mieszkam i w pobliskim parku Headington Hill. Mimo ładnej pogody wszędzie było pustawo, miałam zatem mnóstwo swobody.

Po drodze do parku szłam przez cmentarz, na którym w zeszłym roku robiłam zdjęcia Stelli, zanim odpadła jej noga. Spectrze na razie nic nie odpadło, ale przezroczyste części ciałka, zwłaszcza dłonie, zaczynają robić się żółtawe. Nie można powiedzieć, że to wpływ światła słonecznego, jest przed nim dobrze zabezpieczona przez większość roku.

Momiji-gari lokalnie. Kasztanowych ludzików już dawno nie robię, ale minibukiety z liści to inna sprawa 🙂

Kiedy zaczęłam usadzać lalkę do tego zdjęcia, zobaczyłam, że w naszą stronę zmierza rączym galopem rozentuzjazmowany labrador. Zdążyłam ją podnieść i wstać, zanim została psim gryzakiem. Uff!

Miłej jesieni Wam życzę 🙂

Szukając…

Według kalendarza mamy już jesień. Według stanu pogody niekoniecznie. Chociaż kasztany już opadły, sporo roślin wciąż się zieleni i kwitnie. Tylko długość dnia nie pozostawia złudzeń…

Trochę szkoda lata, ale przecież wszyscy musimy kiedyś odpocząć.

Czasem od siebie samych, co jest chyba najtrudniejsze.

Poszwendać się w milczeniu, porozmyślać o wszystkim i o niczym.

Naładować bateryjki, obserwując wiewiórki ganiające się po drzewach, słoneczne refleksy na trawie i liście opadające w ciszy na ziemię.

A na koniec dojść do wniosku, że mimo wszystko fajnie jest być 🙂

Spectrę obszyłam w jakąś godzinę. Można się kłócić, że szyfon pasuje do futerka jak kwiatek do kożucha – ja takie połączenia lubię. Kolorystyka wyszła bardziej zimowa niż jesienna tak naprawdę, bo jesień to raczej ciepłe barwy: żółć, czerwień i brąz. Nie lubię brązu 😛 Co do gaci pod tą przezroczystą kiecką – to jest uwaga do Ewy głównie – to ma wmoldowane, białe, w kolorze swojego widmowego ciała, a więc w sumie cieliste. To się liczy! 😉

Spectra w listopadzie

„Everyone leaves. In the end.
Everything dies. In the end.
It doesn’t matter how hard you hold on.” – Mortiis Everyone leaves

Wyszła z domu z dwoma kolczykami. Nie zauważyła, kiedy jeden z nich zniknął gdzieś pod dywanem z jesiennych liści, niepostrzeżenie.

Dzień sam w sobie był jednym z tych uroczych, powolnych i leniwych, a pogoda okazała się łaskawa. Obserwowała, jak słoneczne promienie raz po raz ustępują miejsca różnokolorowym chmurom.

Wędrowała, oddychając wilgotnym powietrzem, a rozmaite myśli kłębiły się w jej głowie. Nie zauważyła, kiedy doszła do cmentarza. Nie zauważyła, ile się zmieniło w tym krótkim czasie.

Niczego nie zauważyła. Może dlatego, że zmiana jest naturalną koleją rzeczy. Oraz, podobno, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło 😉

Spectra po raz pierwszy wyszła z worka, w który ją spakowałam przed opuszczeniem Polski w lipcu. Odziana jest w ubranko od Ewy. Pierwszy raz zobaczyłam tę kreację podczas spotkania lalkowego kilka lat temu w zimie, kiedy Ewa po raz pierwszy dołączyła do naszego gromadnego wtedy lalkowania. Jesień – bierze mnie na wspominki i sentymenty. Niedobrze

Wszystkie zdjęcia poza ostatnim zrobiłam aparatem. Telefonowe zdjęcie tym razem edytowałam GIMPem, nie na telefonie. Tym razem jestem zadowolona z efektów. Słusznie?

Miłego nowego tygodnia wszystkim!!! 🙂

Autoportret…

… na jabłoni

…z różą

…w lawendzie

…w surfiniach

…z na wpół zagrzebaną w ziemi ropuchą

…z ropuchą na zewnątrz

Fajnie jest mieć działkę. Wystarczy kilka metrów kwadratowych zielonego, żeby wypocząć – i niekoniecznie mam na myśli leżenie plackiem 🙂 Do celów lalkowych działka też się nadaje. Zresztą, czy są w ogóle miejsca, których nie da się tak wykorzystać? 😉

…z borówką, porzeczką, malinami i w lobeliach

wisząca z wiśniami z dedykacją dla Ewy 😀

…z wiśnią

…pod jabłonią

…pod porzeczką

…w tymianku

…z kwiatem pomidora

Spódnica, bluzka, uczesanie i biżuteria by Mangusta.

Rośliny działkowe by Mama Mangusty 🙂

 

„A to bratki, żebyś o mnie myślał”

Wiosna. Wszystko kwitnie, zachciewa się żyć. I szyć. A ponieważ szyłam ostatnio niezmiernie rzadko, jeszcze mnie nie opuściła faza na tzw. syrenki 🙂 Tym razem na warsztat poszła Spectra, którą chciałam trochę odtrupić. Zawsze będzie trochę trupia,  wiem, wszak to pierwotnie monsterka, ale chciałam sprawdzić, jak wypadnie w klimatach innych niż mroczno-ponure. Stylizacja po części nawiązuje do strojów, jakie można zobaczyć w chińskich filmach sztuk walki, a po części jest zwyczajnie wiosenna 🙂

Wiosna w mieście ma to do siebie, że na wszystkich klombach pojawiają się fiołki trójbarwne (viola tricolor), popularnie zwane bratkami. Tak się składa, że bratki uwielbiam. Od razu inaczej się człowiek czuje, kiedy tak idzie i wszędzie, gdzie okiem sięgnąć, kwitnie kolor.

Spectra została wiosenną wróżką – ot, na co jej przyszło 😀

Na zdjęciach załapały się głównie bratki posadzone na Ostrowie Tumskim. Ceglana ściana poniżej to rozwalający się kościół romański, położony nieco z boku i nie tak efektowny dla oka, jak tamtejsza katedra gotycka. Na świątynię lalkowego dumania jak znalazł.

A teraz sprawdzimy, kto doczytuje do końca: wszystkie dotychczas wystawione rzeczy w postach wyprzedażowych 20% taniej!

Pozdrawiam wiosennie 🙂

Samotność

Przemalowana Spectra jest w tej chwili moją prawie jedyną monsterką. Dwie pozostałe poza nią pewnie prędzej czy później pójdą w ludzi. Kolekcjonowanie lalek w moim przypadku wyewoluowało w posiadanie kilku(nastu) ulubionych. I chyba jest to dobra sytuacja. Nie należę do minimalistów ani tym bardziej ascetów, ale czasem co za dużo to faktycznie niezdrowo. Do tego w obecnym momencie mojego życia redukcja zbędnych klamotów to kwestia czystej konieczności. Szkoda, że nie ma u nas zwyczaju organizowania wyprzedaży garażowych – byłoby szybciej i łatwiej.

Lalki mają to do siebie, że dobrze odrywają od natrętnych myśli, dlatego całkiem zrezygnować z nich bym nie chciała. Spectra, która pewnie już nie powinna nosić tego imienia, zwykle spycha mnie w jakieś mroczniejsze zakątki kreatywności. No ale sami zobaczcie – powierzchowności królowej tęczy to ona nie ma. Być może w środku zanosi się od radości, ale na zewnątrz tego zdecydowanie nie widać.

„Answer to all riddles”

„Samotność to taka straszna trwoga”

Jeśli ktoś ma się smucić, to chyba lepiej, żeby był to ktoś plastikowy 😉

Kto zgadnie, gdzie były robione te zdjęcia? To jest bardzo łatwe pytanie 🙂

Niedziela, a ja muszę do pracy…

Światła

„So we burst into colors, colors and carousels
Fall head first like paper planes in playground games”

„You show the lights that stop me turn to stone
You shine them when I’m alone
And so I tell myself that I’ll be strong
And dreaming when they’re gone
‚Cause they’re calling, calling, calling me home
Calling, calling, calling home”

„Oh, everybody’s starry eyed”

„Noises, I play within my head
Touch my own skin
And hope they’ll still be there
And I think back to when
My brother and my sister slept
In another place
The only time I feel safe”

teksty: Ellie Goulding Starry Eyed, Lights

Pozostałe kolory Spectry

Zapraszam do obejrzenia drugiej części mojej weekendowej sesji ze Spectrą 🙂

Jak się nazywa ten pięknie kwitnący krzew? Ktoś nas poratuje wiedzą?

Płatki sponsorowała mangolia, na której rozkwit czekam co roku. Gdyby te kwitnące magnolie można było zatrzymać w takim stanie na stałe…

Dzisiaj jestem jeszcze bardziej pewna, że nadzieja jest dla smutnych…

Pretty in Pink

Niektóre lalki dostają od swoich producentów historię. Niektóre ją posiadają, ponieważ nie są lalkami samymi w sobie, ale przedstawiają postaci z popkultury. Niektóre – i tych jest chyba najmniej – mają historie zupełnie tajemnicze, ukryte w głowach swoich twórców. I to jest fajne, bo to do nas należy znalezienie klucza do zagadek malujących się na ich twarzach.

Cieszę się wiosną razem z moimi lalkami. Ta pora roku jest synonimem nadziei 🙂 Rebellion is built on hope 😉