Sekret Delilah

Delilah Noir znacie nie od dziś, jednak wyłącznie w wampirzym wcieleniu, raz ciemno-, raz jasnowłosym. Jej podstawowy wizerunek mignął dawno temu na starej fotce robionej archaiczną komórką. Ciuchy tejże obnosiły radośnie Tonnerki, a sama Delilah założyła je dziś po prawie dwóch latach przerwy. Pozbyła się także wampirzych kłów.

Delilah to zwyczajna nastolatka, którą z tłumu wyróżniają jedynie dwukolorowe oczy. Gdyby nie to, wtopiłaby się weń całkowicie.

Jednak dziś Delilah była cichsza i bardziej zamyślona niż zwykle.

W jej oczach widniał źle skrywany niepokój.

Delilah miała bowiem ogromny problem. Gdzie to ukryć? – myślała.

Rozglądała się nerwowo. Na szczęście w pobliżu nie było nikogo, kto zainteresowałby się spacerującą między drzewami nastolatką. A gdyby nawet, zapewne pomyślałby, że jej nerwowość wynika z jakiegoś zupełnie błahego powodu.

Może tutaj?

Tak, to odpowiednie miejsce.

Uff, chyba się udało i nikt mnie nie widział.

Już… już po wszystkim. Nareszcie!

Nareszcie… Co teraz będzie ze mną?

Zapomnę? Czy kiedykolwiek będę umiała o tym zapomnieć i normalnie żyć?

Dlaczego czuję się tak straszliwie pusta, niczym wydrążona skorupa, pozostawiona, żeby zgnić?

Może i dla mnie jest jeszcze nadzieja.

A jeśli nie, pochowajcie mnie. Dajcie mi zgnić, jakbym była tylko jednym z wielu opadłych liści.

Czas wstać. Iść. Żyć.

Zmierzyć się z całym światem, jak zwykle, w samotności. Może mi się uda…