Na pół lalkowo – o byciu sobą

Po powrocie z Londynu znalazłam w komentarzach pytanie, jak ludzie reagują, kiedy widzą mnie na ulicy z zabawką i czy spotkało mnie coś niemiłego z tego powodu. Odpowiedziałam, że nie, bo wszyscy się mnie boją. Generalnie jedno i drugie jest prawdą. Chodzi mi jednak o to, co sugeruje to pytanie – że robię coś nieprzeciętnego (nienormalnego), co najmniej kontrowersyjnego, w skrajnych przypadkach złego. Otóż to. Nie robię. Nie czaję się jak złodziej, wychodząc z zabawkami na ulicę. Nie czaję się na osiedlu, nie czaję we Wrocławiu i nie czaiłam w Londynie. Nie czaję się, bo się nie wstydzę tego, co lubię. Owszem, ludzie przystają i patrzą, co robię, dlaczego kucam w trawie, w co takiego małego celuję obiektywem. Zwykła, ludzka ciekawość.

Niedawno, bo ze dwa tygodnie temu, wydawnictwo Replika wypuściło antologię polskiego horroru pt. Oblicza grozy. Znalazło się w niej moje krótkie opowiadanie Zombie Love. Każdy autor miał także napisać notkę o sobie. Moje opowiadnie jest przeznaczone dla czytelnika specyficznego, znającego konwencję, krótko mówiąc jest dość obrzydliwe. Wydałam je pod swoim nazwiskiem, bez bawienia się w pseudonimy. Taka jestem – lubię horrory, lalki, scenę, zwierzęta i przekazywanie własnych umiejętności innym. W mojej głowie jest miejsce i na tęczę, i na rozlew krwi, i na miłość do zwierząt i na Serbian Film 🙂 Kogoś może to dziwić, może śmieszyć, może nawet przerażać, przy czym należy pamiętać, że obiektywnie ja nikogo nie krzywdzę żadną ze swoich aktywności. Nikomu przez to, co robię ze swoim czasem, nie sprawiam bólu, nie odbieram środków do życia. Podobnie, obiektywnie nie krzywdzę nikogo swoimi glanami, tatuażami, kolczykami. Dlatego nie widzę powodu, z którego miałyby spotykać mnie nieprzyjemności. Kiedy się trafia na aroganckiego ignoranta, należy albo zignorować, albo pouczyć i dalej iść swoją drogą.

W opisie nie ma wzmianki o kucykach, bo miłość do nich wróciła dopiero po przesłaniu notki do redakcji. Szkoda.

Jedną z rzeczy, które niebywale mnie smucą w zastanej rzeczywistości, jest to, że ludzie często się wstydzą swoich hobby, ukrywają je przed rodziną czy znajomymi, w obawie, co ktoś o nich powie czy pomyśli. Ja rozumiem, że nie w każdej społeczności żyje się tak samo łatwo, ale to tak, jakby w głębi duszy przyznać, że faktycznie robi się coś złego. Nie robicie nic złego. Macie pasję, coś, co Was motywuje, pcha do przodu, ubarwia Wasze dni, czyni Was spełnionymi, zadowolonymi z życia, interesującymi. Pasje są różne. I dobrze – dzięki temu świat ma wiele kolorów 🙂